ਸੀ, ਜਰਨਲ ਉੱਤਰ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।" ਹਰਕਾਰੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸੂਚਨਾ ਲੈ ਲੈ ਕੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ - ਸਾਰੀਆਂ ਯੂਨਿਟਾਂ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦੇ ਟਿਕਾਣਿਆਂ ਦੇ ਲਾਗੇ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਤਿਆਰ ਸਨ।
"ਠੀਕ ਹੈ... ਠੀਕ ਹੈ" ਕੋਜ਼ੂਖ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਦਾ, ਖਾਮੋਸ਼ ਸਥਿਰ ਤੇ ਕਠੋਰ ਪਿਆ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਸੁਕੇੜ ਕੇ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
ਖਿੜਕੀਆਂ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇੱਕ ਸਰਪਟ ਦੌੜਦੇ ਜਾਂਦੇ ਘੋੜੇ ਦੇ ਪੌੜਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਰਿਆ ਦੀ ਸ਼ੁਕਾਟ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਰਲ ਗਈ। ਕੋਜ਼ੂਖ ਦਾ ਦਿਲ ਬੈਠਣ ਲੱਗ ਪਿਆ।
"ਸਿਰਫ਼ ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟ ਰਹਿ ਗਏ। ਕੀ ਗੱਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਇਹ ?"
ਫੁਰਕੜੇ ਮਾਰਦੇ ਘੋੜੇ ਉੱਤੋਂ ਕੋਈ ਹੇਠਾਂ ਢਲ ਆਇਆ।
"ਸਾਥੀ ਕੋਜ਼ੂਖ" ਇੱਕ ਕੀਊਬਨ ਸਵਾਰ ਨੇ ਔਖ ਨਾਲ ਸਾਹ ਲੈਂਦਿਆਂ ਤੇ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਪਸੀਨਾ ਪੂੰਝਦਿਆਂ ਆਖਿਆ, "ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਦਸਤਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।"
ਉਹ ਕੋਜ਼ੂਖ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਸਭ ਕੁਝ ਇਕ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ ਵਿੱਚ ਲੰਘ ਗਿਆ ਰਾਤ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਟਿਕਾਣੇ, ਜਰਨਲ ਪੋਕਰੋਵਸਕੀ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਚਿੱਠੀ, ਦੂਰ ਤੁਰਕੀ ਜਿੱਥੇ ਉਸ ਦੀ ਅਰਥਾਤ ਕੋਜੂਖ ਦੀ ਮਸ਼ੀਨਗੰਨ ਨੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਬੰਦੇ ਭੁੰਨ ਕੇ ਰੱਖ ਛੱਡੇ ਸਨ, ਜਦ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਮੂਲੀ ਜ਼ਰਬ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ- ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕਰਨੀ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਨਾ ਕੇਵਲ ਆਪਣੇ ਦਸਤੇ ਨੂੰ ਹੀ ਬਚਾ ਲਵੇਗਾ, ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬਚਾ ਲਵੇਗਾ ਜੋ ਬੇਵਸੀ ਵਿੱਚ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ ਤੇ ਕਸਾਕਾਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਮੌਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪੈਣ ਵਾਲੇ ਸਨ।
ਦੋ ਘੋੜੇ ਜੋ ਅੰਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕਾਲੇ ਜਾਪਦੇ ਸਨ, ਰਾਤ ਦੇ ਅੰਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿੱਚ ਗੋਲੀ ਵਾਂਗ ਗਏ। ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਫੌਜ ਦੇ ਕਾਲੇ ਸਿਪਾਹੀ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪਏ।
ਕੋਜੂਖ ਘੋੜੇ ਤੋਂ ਉਤਰਿਆ ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਕਸਾਕ ਦੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਜਗਮਗਾਂਦੇ ਮਕਾਨ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਮੇਜ਼ ਕੋਲ ਖਲ੍ਹਤਾ ਦੇਵ ਕੱਦ ਸਮਲੋਦੂਰਵ, ਗਲਾਸ ਵਿੱਚ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ ਚਾਹ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕਾਲੀ ਸਿਆਹ ਦਾੜ੍ਹੀ, ਮਲਾਹਾਂ ਵਾਲੀ ਚੁਸਤ ਵਰਦੀ ਉੱਤੇ ਡਾਢੀ ਫੱਬਦੀ ਪਈ ਸੀ।
"ਆਓ ਵੀਰ।" ਉਸ ਭਾਰੀ ਪੱਧਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੇ ਖਲ੍ਹਤੇ ਕੋਜੂਖਵਲ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਸਿਰ ਝੁਕਾਂਦਿਆਂ ਆਖਿਆ।
"ਚਾਹ ਪੀਏਂਗਾ ?"
"ਦਸ ਮਿੰਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ ਮੇਰੇ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਯੂਨਿਟਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਖਾਈਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਲੇਟੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਬੰਦੂਕਾਂ ਨੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਦੂਜੇ ਦਸਤੇ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦੇ ਦੇ ਕਿ ਦੋਹਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦੇਣ, ਫਤਿਹ ਯਕੀਨੀ ਹੈ।
