ਜਾਵਾਂ ਸਹੁਰੀ… ਉਹ ਜਦੋਂ ਠੀਕ ਹੋ ਕੇ ਘਰ ਆਜੂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਜਾਊਂ ਮੈਂ ਵੀ.. ਭੂਆ ਨੇ ਬਾਪੂ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਕਿਹਾ, "ਜਿੱਦ ਨਾ ਕਰ, ਬਾਪ ਵੱਲ ਦੇਖ... "ਉਹਨੇ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਕੇ ਡੋਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਭੂਆ ਮਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਕੋਈ ਡੋਲੀ ਬੈਠ ਸਕਦਾ.. ਸਮਝਦੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ .. " ਐਨੇ ਨੂੰ ਉਸਦਾ ਦੂਜਾ ਭਰਾ ਆਇਆ ਤੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਆਣ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਹੋਇਆ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਇਤਜ਼ਾਮ ਬਾਪੂ.. ਉਹ ਅੱਬੜਵਾਹੇ ਕਦੇ ਭਰਾ ਕਦੇ ਭੂਆ ਤੇ ਕਦੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ । ਉਹਨੇ ਪਰਸ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਵਰਤ ਲੋ, ਮਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾ ਲੋ ਬਾਪੂ.. " ਉੱਥੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਭ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤਿਪ-ਤਿਪ ਕਰ ਵਹਿ ਗਈਆਂ । ਬਾਪੂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦੇ ਕਿਹਾ, "ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਣਾ ਹੁੰਦਾ ਲੈਣਾ ਨਹੀਂ ਤੇ ਨਾਲੇ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਸ਼ਗਨਾਂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਕਿਵੇਂ ਰੱਖ ਲਾਂ ਮੈਂ ??" ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ, "ਕਰਜ਼ਾ ਸਮਝ ਕੇ ਰੱਖ ਲਾ ਬਾਪੂ, ਮਾਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ.. ਬਚਾ ਲਵੋ ਮਾਂ ਨੂੰ ... " ਐਨੇ ਨੂੰ ਵਿਚੋਲਣ ਆ ਗਈ ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਚਲੋ ਭਾਈ ਤੋਰੀਏ ਕੁੜੀ ਨੂੰ । ਭੂਆ ਨੇ ਝੱਟ ਦੇਣੇ ਹਾਮੀ ਭਰੀ । ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਕਿਸੇ ਅਣਹੋਣੀ ਤੋਂ ਡਰ ਰਹੇ ਹੋਣ ਕਿ ਕੁੜੀ ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਤੁਰ ਜਾਵੇ । ਉਹਨੇ ਚੁੰਨੀ ਠੀਕ ਕਰਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਭੂਆ ਹਾਲੇ ਤਾਂ ਦੋ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੱਜੇ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਹੋਰ ਰੁਕ ਜੋ, ਮਾਂ ਦੀ ਸੁੱਖ-ਸਾਂਦ ਆ ਜੇ ..ਕੀ ਪਤਾ ਡਾਕਟਰ ਰਾਜੀ ਕਰਕੇ ਹੁਣੇ ਮੋੜ ਦੇਵੇ.. "ਸਾਰੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਵਿਚੋਲਣ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬਾਹਰ ਚੱਲ ਪਏ । ਭੂਆ ਨੇ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਅਣਸੁਣੀ ਕਰ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੁਆਲੇ ਫੈਲਿਆ ਸੁਰਮਾ ਪੇਟੀ 'ਤੇ ਪਈ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਠੀਕ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮਾਂ ਦੀ ਉਹ ਸੂਤੀ ਚੁੰਨੀ ਜੋ ਉਹ ਰੋਜ਼ ਘਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ, ਉਹ ਚੁੰਨੀ ਮਾਂ ਦੇ ਵੰਡੇ ਦੇ ਹੰਝੂ-ਪੂੰਝ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਭੂਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਭੂਆ ਆਹ ਚੁੰਨੀ ਪਰਸ 'ਚ ਪਾ ਦੇ ਤੇ ਪੈਸੇ ਕੱਢ ਕੇ ਰੱਖ ਲੈ,ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਦੇ ਦੀ। ਭੂਆ ਨੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕੀਤਾ । ਡੋਲੀ ਤੁਰ ਗਈ।

ਸਾਰੇ ਰਾਸਤੇ ਉਹ ਪਰਸ ਸੀਨੇ ਲਾ ਕੇ ਬੈਠੀ ਰਹੀ ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗਲਵੱਕੜੀ ਪਾਈ ਹੋਵੇ। ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ, ਡਰਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਕਦੇ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲਦੀ ਤਾਂ ਨਾਲ ਬੈਠੀ ਵਿਚੋਲਣ ਹੁੱਜ ਮਾਰ ਦਿੰਦੀ। ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਪੁੱਜੀ, ਰਸਮ-ਰਿਵਾਜ ਹੋਏ। ਮੂੰਹ ਜਠੌਣ ਵੇਲੇ ਖਵਾਏ ਲੱਡੂ ਉਹਨੂੰ ਫੋਕਲੇ ਲੱਗੇ। ਮਹਿੰਦੀ ਦਾ ਰੰਗ ਵੀ ਫਿੱਕਾ ਲੱਗਾ ਤੇ ਕਲੀਰਿਆਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਉਹਨੂੰ ਕੰਨ ਚੀਰਦੀ ਲੱਗੀ। ਮਾਂ ਬਗੈਰ ਕਿੰਨੇ ਚਾਅ ਮੱਠੇ ਪੈ ਗਏ ਸੀ।

ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਬੁੜੀਆਂ ਮੂੰਹ ਵਿਖਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗੀਆਂ। ਘੁੰਡ ਚੁੱਕਦੀਆਂ ਤੇ ਫਿਰ ਮੂੰਹ ਜੋੜ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀਆਂ, " ਪੇਕਿਆਂ ਦਾ ਬਾਹਲਾ ਮੋਹ ਕਰਦੀ ਲੱਗਦੀ ਏ..ਰੋ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਸੁਜਾਈ ਬੈਠੀ ਏ ..." ਇੱਕ ਕਹਿੰਦੀ, "ਗਲੇਡੂ ਤਾਂ ਬਣਾਏ ਹੋਣੇ ਆ ਮਾਂ ਪੇ ਨੇ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਤੋਰਤੀ ਹੋਨੀ ਆ...ਤਾਹੀਓਂ ਭੋਰਾ ਰੌਣਕ ਨੀ ਬਹੂ ਦੇ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਪਰ ਕੌੜੀਆਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਸੁਰਤ ਜੁ ਮਾਂ ‘ਚ ਸੀ।