ਬੁੜੀਆਂ ਨੱਚਣ ਲੱਗੀਆਂ, ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਪਰ ਉਹਦਾ ਨੱਚਣ ਦਾ ਦਿਲ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਮਾੜਾ ਜਾ ਸ਼ਗਨ ਕਰ ਵਿਚੋਲਣ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕਮਰੇ 'ਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਉਸਦਾ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ "ਤਿਆਰ ਹੋ ਜੋ, ਲਹਿੰਗਾ ਬਦਲ ਲੋ ਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਆਉਣਾ ਆ... ਉਹਨੇ ਘੁੰਡ ਬਿਨਾਂ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕੇ ਹੀ ਕਿਹਾ, "ਕਾਹਤੋਂ ...ਸਾਡੇ ਉੱਧਰ ਅਪਸ਼ਗੁਨਾ ਸਮਝਦੇ ਆ ਐਵੇਂ ਮੁੜ ਜਾਣਾ” ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮਾਂ ਬਿਮਾਰ ਏ ਤੇ ਤੇਰੇ ਨਿੱਕੇ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਤੇਰੀ ਲੋੜ ਏ.. ਇੱਧਰ ਮਾਂ ਤੋਂ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਸੀ ਮੈਂ। ਉਹ ਹੋਰ ਕੁਛ ਬਿਨਾਂ ਕਹੇ ਸੁਣੇ ਉਹਨੂੰ ਨਾਲ ਮਾਰੂਤੀ 'ਚ ਬਿਠਾ ਉਹਨੂੰ ਛੱਡਣ ਸਹੁਰਿਆਂ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਉੱਧਰ ਪੁੱਜਾ ਤਾਂ ਮੇਲ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਤੇ ਸਾਰੇ ਘਰਦੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਉ ਨੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਕਿਹਾ, 'ਪੁੱਤ ਮੁੜ ਕਾਹਤੋਂ ਆਏ ....ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਹੋਗੀ ਪੁੱਤ ਸਾਡੇ ਤੋਂ? ਉਹਨੇ ਉਹਦੇ ਬਾਪੂ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਪੰਮੀ ਓਨ੍ਹੇ ਦਿਨ ਇੱਥੇ ਰਹੇਗੀ, ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਘਰ .. ਜਦ ਸਭ ਕੁਛ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਮੈਂ ਆ ਕੇ ਲੈ ਜਾਊਂ... ਲੋੜ ਏ ਉਸਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ..” ਜਵਾਈ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਏਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸਦਾ ਬਾਪੂ ਉਸਦੇ ਪੈਂਰੀ ਡਿੱਗ ਗਿਆ, 'ਐਨਾ ਬੀਬਾ ਪੁੱਤ ਮਿਲਿਆ ਸਾਨੂੰ... ਕੀ ਕਹੀਏ ਪੁੱਤ ਹੁਣ .." ਉਹ ਬਾਪੂ ਜੀ ਦੇ ਬਰੋਬਰ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਪਥੱਲਾ ਮਾਰ ਬੈਠ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, ਪੁੱਤ ਕਹਿਤਾ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਪੁੱਤ ਬਣ ਕੇ ਕਹਿੰਨਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਦੱਸਿਓ, ਪੈਸੇ ਥੁੜਨ ਤਾਂ ਝਿਜਕਿਓ ਨਾ, ਪੁੱਤ ਤੋਂ ਮੰਗਣੋਂ... ਮੈਂ ਇਹਦਾ ਉਦਾਸਿਆ ਚਿਹਰਾ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਵਾਪਸ ਲੈ ਆਇਆ.." ਬਾਪੂ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਜਵਾਈ ਦਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮ ਲਿਆ। ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਛ ਕਹੇ ਵਿਦਾ ਲੈ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਹ ਚੂੜਾ ਪਾਈ ਖੜ੍ਹੀ ਕਦੇ ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਮਾਂ ਤੂੰ ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਜਵਾਈ ਐਡਾ ਪਿਆਰਾ ਦੇਖ ਕੇ। ਐਨੇ ਨੂੰ ਭੂਆ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਚੱਲ ਕੁੜੀਏ ਆਪਾਂ ਹਸਪਤਾਲ ਚੱਲੀਏ, ਤੇਰਾ ਭਰਾ ਉੱਥੇ ਇਕੱਲਾ ਬੈਠਾ ਕੰਬੀ ਜਾਂਦਾ ਹੋਣਾ।

ਟੈਂਪੂ 'ਤੇ ਬੈਠ ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਈਆਂ। ਹਸਪਤਾਲ ਪੁੱਜਦੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮਾਂ ਆਈ.ਸੀ.ਯੂ. 'ਚ ਏ ਤੇ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਬੋਲੀ ਨਹੀਂ। ਭਰਾ ਭੈਣ ਨੂੰ ਦੇਖ ਭੱਜ ਕੇ ਗਲ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਭੈਣੇ ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਤੂੰ ਆ ਗਈ, ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਕੀਹਨੂੰ ਕੀਹਨੂੰ ਸਾਂਭਦਾ... ਬਾਪੂ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇਰੇ ਤੁਰਨ ਮਗਰੋਂ ... ਉਹਦੀ ਵੀਰ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਈ ਤੇ ਬੋਲੀ ਕਿ ਕੋਈ ਨਾ ਵੀਰੇ, ਮੇਰੀ ਮਹਿੰਦੀ ਗੂੜੀ ਹੋਊ, ਮਾਂ ਖੁਦ ਤੋਰੂ ਮੈਨੂੰ... ।" ਦੋਵੇਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਬਣ ਮਾਂ ਦੇ ਬੋਲਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।