ਵੀਰੇ ਦੀਆਂ ਤ੍ਰੇਲੀਆਂ

ਇਸ ਵਾਰ ਜਦ ਵੀਰਾ ਜੂਨ-ਜੁਲਾਈ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ ਤਾਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਜਿਹਾ ਦਿਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਾਂ ਨੇ ਕਿੰਨੇ ਵਾਰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਜੇ ਬੰਗਲੌਰ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਛੱਡ ਦੇ ਨੌਕਰੀ, ਇੱਥੇ ਕਿਤੇ ਲੱਗ ਜਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਵਦੀ ਵਾਹੀ ਕਰਲਾ। ਵੀਰੇ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗਲਵੱਕੜੀ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, "ਨਹੀਂ ਮਾਂ, ਦਿਲ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਉੱਥੇ ਸਗੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਲੱਗਦਾ, ਘਰੇ ਆ ਕੇ ਤਾਂ ਵਿਹਲੇ ਬੈੱਡ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਰਹੀਦਾ... ਨਾਲ ਥੋਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਨਾ ਕਿ ਆਹ ਲਿਆ ਦੇ.. ਉਹ ਲਿਆ ਦੇ ... ਉੱਥੇ ਵਧੀਆ ਆਵਦਾ ਕਰੀਦਾ ਤੇ ਵਾਧੂ ਘੁੰਮੀ ਫਿਰੀਦਾ।" ਮਾਂ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਵੇ ਰਹਿ ਲਵੇ।

ਇੱਕ ਸਵੇਰ ਉਹ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਨਿੱਕੀ ਸਿਰ ਦੁਖੀ ਜਾਂਦਾ ਨੱਪ ਦੇ...। ਮੈਂ ਝਾੜੂ ਲਗਾਉਣਾ ਵਿੱਚੇ ਛੱਡ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਨੱਪਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਵੀਰੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਿਰ ਦੁੱਖਦੇ ਦੀ ਗੋਲੀ ਲਿਆ ਕੇ ਦੇਵਾਂ। ਪੀੜ 'ਚ ਅੱਖਾਂ ਚੁੰਨੀਆ ਜਿਹੀਆਂ ਕਰ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਚਾਹ-ਚੂ ਪੀ ਲਵਾਂ, ਨਿਰਣੇ ਕਾਲਜੇ ਨੀ ਲੈਂਦਾ ...। ਗੋਲੀਆਂ ਕਿਹੜਾ ਚੰਗੀਆਂ ਉੱਥੇ ਵੀ ਰੋਜ਼ ਈ ਖਾਨਾ.. । ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਰੌਬਲਮ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਲਾ। ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣ ਕੇ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, 'ਚੱਲ ਚਾਹ ਬਣਾ ਦੇ ਫਿਰ ਗੋਲੀ ਲੈ ਲਵਾਂਗੇ ਤੇ ਨਾਲੇ ਅੱਜ ਆਪਾਂ ਨਾਨਕੀਂ ਜਾ ਕੇ ਆਵਾਂਗੇ। ਮੈਂ ਚਾਹ ਬਣਾਈ ਤੇ ਵੀਰੇ ਨੇ ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਗੋਲੀ ਲੈ ਲਈ। ਮੈਂ ਕੰਮ ਨਬੇੜ ਵੀਰੇ ਨਾਲ ਨਾਨਕੀ ਜਾਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈ।

ਪਿੰਡ ਟੱਪੇ ਸੀ ਕਿ ਵੀਰ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਨਿੱਕੀ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਾਂ ਫਰਦੀਕੋਟ ਮੈਡੀਕਲ(ਹਸਪਤਾਲ) 'ਚ ਜਾ ਆਈਏ। ਹਸਪਤਾਲ ਪੁੱਜ ਵੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕਾਰ 'ਚ ਹੀ ਬੈਠ ਜਾ, ਮੈਂ ਆਇਆ ਦਸ ਮਿੰਟ 'ਚ। ਕਾਰ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਥੱਲੇ ਕਰ ਵੀਰਾ ਹਸਪਤਾਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਵੀਰੇ ਨੇ ਡੇਢ ਘੰਟਾ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਹੁਣੇ ਆਉਣਾ, ਕੋਈ ਕਾਲਜ ਵਾਲਾ ਦੋਸਤ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ ਇੱਥੇ। ਫੋਨ ਤੋਂ ਕੁੱਝ-ਕੁ ਟਾਈਮ ਬਾਅਦ ਵੀਰਾ ਆਇਆ, ਹੱਥ 'ਚ ਕੋਈ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵੀ ਨਾ ਧਿਆਨ 'ਚ ਰਿਹਾ ਕਿ ਪੁੱਛ ਲਵਾਂ ਕਿ ਕੀ ਏ। ਐਨਾ ਕੁ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ ਡਾਕਟਰ ?