ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਕੁਛ ਨੀ, ਮਾਈਗ੍ਰੇਨ ਪਰੌਬਲਮ ਏ। ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਤ੍ਰੇਲੀ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ ਜੋ ਉਹਨੇ ਮੇਰੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਸਾਫ ਕਰ ਲਈ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਗਰਮੀ ਕਰਕੇ ਪਸੀਨਾ ਆ ਗਿਆ ਹੋਣਾ। ਅਸੀਂ ਨਾਨਕੀ ਗਏ ਤੇ ਮਿਲ ਕੇ ਮੁੜ ਆਏ।

ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀਰ ਉੱਖੜਿਆ-ਉੱਖੜਿਆ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਚਾਰ ਕੁ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਵੀਰ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਫਰੀਦਕੋਟ ਜਾ ਕੇ ਆਉਣਾ, ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਦਵਾਈ ਖਾ ਲੈ ਲਗਾਤਾਰ, ਫਿਰ ਠੀਕ ਹੋਜੂ ਸਿਰ ਦਰਦ ਦੀ ਪਰੌਬਲਮ। ਦੋ-ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਉਹ ਫਿਰ ਇਕੱਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਮੁੜ ਆਉਂਦਾ। ਮੇਰੀ ਕਿਸੇ ਸਹੇਲੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਫਰੀਦਕੋਟ ਸਕਿਨ ਪਰੌਬਲਮ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦਿੰਦੇ ਆ, ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੇ ਬਰਾੜ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਵਾਇਫ ਸਕਿਨ ਡਾਕਟਰ ਹੈ। ਫਿਨਸੀਆਂ ਤੇ ਦਾਗ ਜਮ੍ਹਾ ਹਟਾ ਦਿੰਦੇ ਆ। ਮੈਂ ਵੀਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹੁਣ ਫਰੀਦਕੋਟ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾਈ। ਵੀਰ ਬੁੱਧਵਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਜਾਣਾ ਏ ਤਾਂ ਤਿਆਰ ਹੋਜਾ ਜਲਦੀ-ਜਲਦੀ ... ਆ ਕੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਜਾਗੋ 'ਤੇ ਜਾਣਾ। ਅਸੀਂ ਹਸਪਤਾਲ ਚਲੇ ਗਏ। ਪਰਚੀ ਕਟਾ ਚਮੜੀ ਵਾਲੇ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਲੱਗੀਆਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਤੇ ਬਿਠਾ ਵੀਰ ਆਪ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਦਵਾਈ ਲੈ ਆਵਾਂ । ਉਹ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਰਡ 'ਚ ਆ। ਮੈਂ ਦਵਾਈ ਲੈ ਲਈ ਤੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਉਸ ਵਾਰਡ 'ਚ ਜਾ ਲੱਭਣ ਲੱਗੀ। ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦ ਵੀਰ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਉੱਥੇ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਭਾਰੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਦੀ ਔਰਤ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਇਸ ਵਾਰਡ 'ਚ ਆਇਆ, ਲੱਭਿਆ ਨਹੀਂ... ਉਹਨੂੰ ਮਾਈਗ੍ਰੇਨ ਪਰੌਬਲਮ ਏ। ਉਹ ਔਰਤ ਅੱਖਾਂ ਵੱਡੀਆਂ ਕਰ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਬੋਲੀ ਇਹ ਕੈਂਸਰ ਵਾਰਡ ਏ, "ਤੇਰਾ ਵੀਰ ਇੱਥੇ ਨੀ ਹੋਣਾ।" ਹਾਲੇ ਐਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਹੀ ਹਟੀ ਸੀ' ਕਿ ਵੀਰ ਉੱਥੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਚੱਲ ਚੱਲੀਏ। ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ 'ਚ ਕੋਈ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਕਾਰ ਤੀਕ ਆਉਂਦੇ ਆਵਦੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਭਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਗੱਡੀ 'ਚ ਬੈਠ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਤਰੇਲੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਵੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਘਾਬਰੀ ਕਿਉਂ ਪਈ ਏ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਨੇ ਮੇਰੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਮੱਥੇ ਦੀ ਤ੍ਰੇਲੀ ਪੂੰਝ ਦਿੱਤੀ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੀ ਵੀਰੇ ਜੇ ਕੁਛ ਪੁੱਛਾਂ ? ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਹਾਂ ਦੱਸ ? ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਆਇਆ ਸੀ ਉਸ ਦਿਨ ਰਿਪੋਰਟ 'ਚ? ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਜੇ ਹੁਣ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਏ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿੰਨਾ.. । ਜਦੋਂ ਬੰਗਲੌਰ ਤੋਂ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਡੀਕਲ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਸੈਂਪਲ ਦੇ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ ਆਪਣੇ ਟੈਸਟ ਕਰਾਉਣ ਲਈ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਨਾਨਕੀ ਚੱਲੇ ਸੀ ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਰਿਪੋਰਟ ਆਈ ਸੀ... ਡਾਕਟਰ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਕੈਂਸਰ ਏ ਤੀਜੀ ਸਟੇਜ 'ਚ ਏ.. ਕੀ ਦੱਸਦਾ ਘਰੇ ਜਾ ਤੈਨੂੰ.. ? ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ