ਐਨੀ ਸੁੰਨਤਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਤੇ ਐਵੇਂ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਹਵਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਜੋਰ ਦੀ ਵਗਾ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ, ਮੇਰਾ ਅੰਦਰ ਚੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਨ 'ਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁਛ ਭੱਜਣ ਲੱਗਾ ... ਕੀ ਕਰਾਂਗੇ.. ਉਹਦਾ ਕੀ ਬਣੂ ਜਿਸ ਨਾਲ ਦੋ ਸਾਲ ਤੋਂ ਮੰਗਿਆ ਹੋਇਆ ਏ... ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਧਵਾ...। ਮੈਂ ਆਵਦੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ ਸਭ 'ਚੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਘਰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਦੇ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਾਂ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਮਰਜੂ। ਵੀਰ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਆਹੀ ਕਹਿਣਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਕੱਖੋਂ ਹੌਲੇ ਹੋ ਕੇ ਘਰ ਆਏ ਸਾਂ।

ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਸਵੇਰ ਵੀਰ ਨੂੰ ਬੁਖਾਰ ਚੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਲਟੀਆਂ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਤ੍ਰੇਲੀਆਂ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ, ਮੈਂ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਮੱਥਾ ਪੂੰਝਦੀ ਰਹੀ। ਫਿਰ ਡਾਕਟਰ ਆਇਆ, "ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਲੈ ਜਾਉ। ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਸਮਝੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗੱਲ।" ਚਾਰ ਸ਼ਰਟਸ ਬਦਲ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਲਾਲ ਦੀ ਰੰਗ ਦੀ ਸ਼ਰਟ ਜੋ ਉਸਦੀ ਮਨ ਪਸੰਦ ਦੀ ਸੀ, ਉਹ ਸ਼ਰਟ ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਹਾਲੇ ਇੱਕ ਬਾਂਹ ਹੀ ਪਾਈ ਸੀ ਕਿ ਵੀਰ ਨੂੰ ਖੂਨ ਦੀ ਉਲਟੀ ਆਈ ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੀ ਬੁੱਕਲ 'ਚ ਦਮ ਤੋੜ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਬਥੇਰਾ ਝੰਝੋੜਿਆ ਪਰ ਉਹ ਕਮਲਾ ਨਾ ਉੱਠਿਆ। ਮੇਰੀ ਧਾਹ ਨਿਕਲ ਗਈ ਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੌਰੇ ਪੈਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਇੱਕਦਮ ਕੀ ਦਾ ਕੀ ਬਣ ਗਿਆ। ਸੰਸਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਚੰਨ ਵਰਗਾ ਵੀਰ ਤਾਰਾ ਬਣ ਗਿਆ, ਜਿਹਨੇ ਹੁਣ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮੁੜਨਾ ਸੀ।

ਮੈਂ ਅੱਜ ਵੀ ਉਹ ਚੁੰਨੀ ਸਾਂਭ ਰੱਖੀ ਏ, ਜਿਸ 'ਚ ਮੇਰੇ ਤੇ ਵੀਰ ਦੀਆਂ ਰਲੀਆਂ ਮਿਲੀਆਂ ਤ੍ਰੇਲੀਆਂ ਸਮੋਈਆ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਉਹ ਸ਼ਰਟਸ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਜਦ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਹੋਵੇਗਾ ਤੇ ਫਿਰ ਅਰਦਾਸ ਕਰਾਂਵਾਂਗੀ ਕਿ ਰੱਬਾ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਮੈਨੂੰ ਵਾਪਸ ਕਰਦੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਰੂਪ 'ਚ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਵਾਪਸ ਆਵੇਗਾ ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਲਾਲ ਸ਼ਰਟ ਪਾਵੇਗਾ। ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦ ਵੀ ਕਦੀ ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਮੈਨੂੰ ਮਰਨ ਵਰਗਾ ਕਰ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਉਹ ਲਾਲ ਸ਼ਰਟ ਪਾ ਕੇ ਆਵਦੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜਿਉਂਦਾ ਕਰ ਲੈਨੀ ਆ। ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਦਰਦ ਏ ਜਿਸਨੂੰ ਦੱਸਣ ਲੱਗਿਆ ਵੀ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ਤਿੱਪ-ਤਿੱਪ ਰੋ ਰਹੀ ਏ।