ਚਰਨੋ ਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਬੂਟੀਆਂ ਵਾਲੇ ਓਸ ਚਿੱਟੇ ਸੂਟ ਦੀ ਰੀਝ ਨੂੰ। ਓਹਨੂੰ ਚਰਨੋ ਦਾ ਸੂਟ ਲੈਣ ਦੇ ਚਾਅ 'ਚ ਲਾਲ ਹੋਇਆ ਚਿਹਰਾ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਰਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਓਹਨੇ ਚਰਨੋ ਦੇ ਓਸ ਬੂਟੀਆਂ ਵਾਲੇ ਸੂਟ ਨਾਲੋਂ ਕੱਤਰ ਲਵਾ ਬਟੂਏ 'ਚ ਰੱਖ ਲਈ ਸੀ। ਮਰਦੇ ਦਮ ਤੀਕ ਉਹ ਕੱਤਰ ਉਸਦੇ ਘਸੇ ਹੋਏ ਬਟੂਏ 'ਚ ਰਹੀ।