ਨੇ ਕਿਹਾ, " ਪਛਾਣਿਆ ਨਹੀਂ ? ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਸਕਾ…। " ਐਨਾ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤਾ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਡਿੱਗ ਗਿਆ। ਐਨੇ ਨੂੰ ਬਿਸ਼ਨੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਆ ਗਈਆਂ। ਵੀਰ ਜੀ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਤਹਾਡਾ ਸਕਾ ਹਾਂ। ਤਿੰਨੇ ਜਣੇ ਕੋਲ ਗਏ ਤਾਂ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਪਛਾਣਨ ਲੱਗੇ। ਬਿਸ਼ਨੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਇੱਕਦਮ ਕਿਹਾ, “ਹਾਏ ਆ ਕੀ ਹਾਲ ਬਣਾ ਲਿਆ, ਇਹ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤਾ ਏ ਨਾਨਕਸਰ ਵਾਲਾ ... ਚਲੋ ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਘਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਈਏ।"

ਵੀਰ ਜੀ ਨੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਤੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਘਰ ਲੈ ਆਏ। ਵੀਰ ਜੀ ਨੇ ਚੂਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਭਰੀ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੇ ਦੇ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਮਾਰੀ। ਪ੍ਰੀਤੇ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਇਆ ਤਾਂ ਬਿਸ਼ਨੀ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੇ ਨੂੰ ਗਲ ਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, "ਭਰਾਵਾ ਮੁਆਫ ਕਰੀਂ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਪਛਾਣਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ... ਕੀ ਹਾਲਤ ਬਣਾ ਰੱਖੀ ਏ .. ਸ਼ੁਕਰ ਏ ਕਿ ਤੂੰ ਸਲਾਮਤ ਪੁੱਜ ਗਿਆ...।" ਪ੍ਰੀਤੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਭੈਣੇ ਤੇਰਾ ਨਹੀਂ ਕਸੂਰ, ਸਰਕਾਰਾਂ ਦਾ ਕਸੂਰ ਏ ਜਿਹਨੇ ਸਾਡੇ ਰੰਗ ਰੂਪ ਤੇ ਘਰ ਬਦਲ ਦਿੱਤੇ।" ਸਾਰੇ ਪ੍ਰੀਤੇ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਤੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਨੁਹਾ ਕੇ ਸੋਹਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲਈ ਦਿੱਤੇ। ਪ੍ਰੀਤਾ ਅਜੇ ਵੀ ਬੇਸਿਆਣੂੰ ਜਹਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਧੁੱਪ ਨੇ ਰੰਗ ਝੁਲਸਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਦਾੜ੍ਹੀ ਕਰੜ ਬਰੜੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। 7-8 ਦਿਨ ਪ੍ਰੀਤਾ ਉੱਥੇ ਰਿਹਾ ਤੇ ਫਿਰ ਵੀਰ ਜੀ ਉਹਨੂੰ ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਪਿੰਡ ਛੱਡਣ ਚਲੇ ਗਏ।

ਉਹਦੀ ਬੀਬੀ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੇ ਦੇ ਪਹੁੰਚਿਆਂ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਸੀਨੇ ਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, 'ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਦੁਬਾਰਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ...।" ਵੀਰ ਜੀ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹਨੇ ਪੈਰੀਂ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਏ। ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪੀ ਪ੍ਰੀਤੇ ਨੇ ਦਿਲ 'ਚ ਘੁੱਟੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਬੀਬੀ ਕੋਲ ਕੀਤਾ, "ਬੀਬੀ ਸਾਡੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਉੱਧਰ ਰਹਿ ਗਈਆਂ...ਤੇ ਉਹ ਕਾਲੀ ਝੋਟੀ ਵੀ ਜਿਹਨੂੰ ਤੂੰ ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਨੂੰ ਧੀ ਵਾਂਗ ਪਾਲਿਆ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ ਸੀ ਤਾਂ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ... ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਉਹਨੂੰ ਤੇ ਪਤਾ ਉਹ ਸਬਾਤ ਜਿੱਥੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਦਮ ਤੋੜਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਆਖਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲੈਜਾ .. ਕਿੰਨਾ ਕੁਛ ਵਿਲਕਦਾ ਛੱਡ ਆਇਆ ਬੀਬੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮੰਗ ਵੀ ... ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਵਿਚਾਰੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਤੋਰਨਗੇ... ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ ਨੂੰ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਮੈਂ ਰਹਿ ਲੂੰ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਪਰ ਬੀਬੀ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਮਰ ਜਾਊਗੀ .. ਕਿੰਨਾ ਕਰਦੀ ਏ ਬੀਬੀ ਉਹ ਤੇਰਾ ... ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਹੁਣ ਟਿਕਟਿਕਾ ਹੋਊ... । ਉਹਨੇ ਐਨਾ ਕਹਿ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਲਈਆਂ। ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦਾ ਅੱਧਾ ਸਰੀਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ 'ਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਗੁਆਚਣ ਦਾ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਪੁੱਤ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਘਰ ਆ ਗਿਆ। ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਮਾਈ ਵਾਲਾ ਪੁੱਤ ਏ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਆਪੇ ਬਣਾ ਲੂ। ਬੇਬੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਪੁੱਤ ਲਈ ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ ਤੇ ਪੁੱਤ ਗਵਾਚੀ ਮੁਹੱਬਤ ਬਚਾਉਣ ਰੋਜ਼ ਰੇਡਿਉ ਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਸੁਣਦਾ ਕਿ ਕਦੇ ਟਿਕਟਿਕਾ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਆਵੇ।