ਦਾਤੀਆਂ ਵਾਲਾ ਪੱਖਾ
ਨਾਨਕੀ ਗਏ ਤਾਂ ਚਾਅ ਸੀ ਕਿ ਕੂਲਰ ਮੂਹਰੇ ਪਵਾਂਗੇ। ਗਰਮੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਉੱਥੇ ਹੀ ਕੱਟ ਕੇ ਆਵਾਂਗੇ। ਅਸੀਂ ਜੁਆਕਾਂ ਨੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕਮਲਿਆਂ ਵਾਂਗ ਹਰਲ-ਹਰਲ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ। ਕਦੇ ਘਰ-ਘਰ ਖੇਡਣਾ, ਕਦੇ ਬਾਂਦਰ ਕਿੱਲਾ ਤੇ ਹਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਕ੍ਰਿਕਟ ਵੀ। ਸ਼ਾਮੀ ਕੂਲਰ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰ ਕੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਲਗਾ ਲੈਣਾ ਤੇ ਕੂਲਰ ਭਰਨ ਨੂੰ ਲਾਈ ਪਾਈਪ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਜੁਆਕਾਂ ਨੇ ਖੂਬ ਨਹਾਉਣਾ ਤੇ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਛਿੜਕ ਵੀ ਦੇਣਾ। ਨਾਨਾ ਜੀ ਆਖਦੇ ਸੀ ਕਿ ਵਿਹੜੇ 'ਚ ਐਂਵੇ ਛਿੜਕਣ ਨਾਲ ਤਪਾੜ ਘਟ ਜਾਂਦਾ। ਕੂਲਰ ਮੂਹਰੇ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਮੁੜਕਾ ਜਿਹਾ ਸੁਕਾਉਂਦੇ ਤੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਹੋਨਾਂ ਦੇ ਕੁੜਤਿਆਂ 'ਚ ਹਵਾ ਪੈ ਜਾਣੀ ਤੇ ਉਹ ਫੁੱਲ ਜਾਂਦੇ, ਅਸੀਂ ਬੜਾ ਹੱਸਣਾ। ਫਿਰ ਪਿਛਲੇ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਬੈਠੀ ਨਾਨੀ ਨੇ ਆਖਣਾ ਕਿ ਸਾਰੀ ਹਵਾ ਰੋਕ ਲੀ, ਬਹਿ ਕੇ ਹਵਾ ਲੈ ਲਵੋ।
ਰੋਟੀ ਖਾਣੀ ਜਲਦੀ-ਜਲਦੀ ਕਿ ਬਾਅਦ 'ਚ ਭਮੰਕੜ ਹੀ ਨਾ ਨਿਕਲ ਆਉਣ। ਤਰੀ ਵਾਲੀ ਸਬਜ਼ੀ ਕੂਲਰ ਮੂਹਰੇ ਬੁਰਕੀ 'ਚੋਂ ਉੱਡਦੀ ਅਤੇ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਡੁੱਲ ਜਾਣੀ। ਨਾਨੀ ਗਾਲਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਖਸਮਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣਿਉ ਹਾਲੇ ਪਰਸੋਂ ਹੀ ਧੋ ਕੇ ਮੰਜਿਆਂ ਨੂੰ ਲੀੜੇ ਲਾਏ ਆ, ਹੁਣ ਫਿਰ ਕੰਮ ਵਧਾ ਤਾਂ। ਕਈ ਵਾਰ ਜੇ ਕੁਛ ਡੁੱਲਣਾ ਤਾਂ ਨਾਨੀ ਤੋਂ ਅੱਖ ਬਚਾ ਸਬਜ਼ੀ ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਚੁੱਕ ਲੈਣੀ ਜਾਂ ਡਿੱਗੀ ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਉੱਤੇ ਹੀ ਮਲ ਦੇਣੀ। ਰੋਟੀ ਖਾ ਫਿਰ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਜਾਣਾ।
ਇੰਝ ਕਰਦੇ ਕਰਾਉਂਦੇ ਰਾਤ ਆਉਣੀ ਜਦ ਤਾਂ ਕੂਲਰ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਪਹਿਲੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪੈਣ ਪਿੱਛੇ ਲੜੀ ਜਾਣਾ ਤੇ ਹਾਰ ਕੇ ਮਾਂ ਦਾ ਮੰਜਾ ਕੂਲਰ ਮੂਹਰੇ ਡਾਹ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਮਾਮੇ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੂਜੇ ਨੰਬਰ 'ਤੇ ਸੌਂਦੇ ਅਤੇ ਤੀਜੇ 'ਤੇ ਨਾਨੀ, ਚੌਥੇ 'ਤੇ ਮਾਮਾ। ਲਾਈਨ ਉੱਥੇ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਦਾਤੀਆਂ ਵਾਲਾ ਪੱਖਾ ਦਾਣੇ ਆਲੇ ਕਮਰੇ 'ਚੋਂ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ ਤੇ ਉਸ ਮੂਹਰੇ ਵੀ ਚਾਰ ਪੰਜ ਮੰਜੇ ਡਾਹ ਲੈਂਦੇ। ਵਿਆਹ ਵਾਲਾ ਘਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਾਤ ਨੂੰ ਨਿੱਕੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਬੁੱਕਲ 'ਚ ਬਿਠਾ ਨਾਨੀ ਨੇ ਜਦ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਲੈਣਾ ਇਸ ਵਾਰ, ਸੋਹਣਾ ਸੂਟ ਕਿ ਸੈਕਲੀਂ। ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਮੂੰਹ ਜਿਹਾ ਸੰਵਾਰਦੇ