ਜਵਾਈ ਪੁੱਤ

 

ਠਠੰਬਰੀ ਜੇਹੀ ਕੁੰਗੜ ਕੇ ਬੈਠੀ ਉਹ ਅੰਦਰੋਂ-ਅੰਦਰ ਡਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਤਿੰਨ ਲਾਵਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਤੇ ਜਦੋਂ ਚੌਥੀ ਲਾਵ ਬਾਬਾ ਜੀ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਪਿੱਛੇ ਰੌਲਾ ਪੈਣ ਲੱਗਾ। "ਜਲਦੀ ਕੋਈ ਪਾਣੀ ਲੈ ਕੇ ਆਉ... ਗੱਡੀ ਕੱਢੋ... ਡਾਕਟਰ ਬੁਲਾ ਲੋ...ਦੌਰਾ ਲੱਗਦਾ" ਦੌਰਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ 'ਚ ਮਾਂ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਠਣਕਿਆ ਪਰ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਦੇਖਦੀ ਤੇ ਉੱਤੋਂ ਘੁੰਡ ਵੀ ਸੀ। ਘੁੰਡ ਕਿਵੇਂ ਚੁੱਕ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਦੀ। ਚੌਥੀ ਲਾਵ ਵਾਰੀ ਚਹੁੰ ਕੋਨਿਆਂ 'ਚ ਖੜ੍ਹੇ ਭਰਾਵਾਂ 'ਚੋਂ ਇੱਕ ਵੀਰ ਨੂੰ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦਾ ਵੀਰ ਮਾਂ ਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਲੈ ਗਿਆ ਹੋਣਾ। ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਤੋਰਦੇ ਮਾਮੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਉਹਦੇ ਕੰਨ 'ਚ ਹੌਲੀ ਦੇਣੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਭੈਣੇ, ਠੀਕ ਆ ਭੂਆ ਜੀ ਮਾੜਾ ਜਾ ਚੱਕਰ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਪਿਛਲੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਪੈ ਗਏ, ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਹੀ ਆ ਉਹਨਾਂ ਦੇ।" ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਤਰੇਲੀ ਆ ਗਈ ਤੇ ਉਹਨੇ ਕੰਬਦੀ-ਕੰਬਦੀ ਨੇ ਚੌਥੀ ਲਾਵ ਲਈ। ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਲਈਆਂ ਤੇ ਘੁੰਡ ਥੱਲੇ ਉਸਦਾ ਰੋਂਦਾ ਚਿਹਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ। ਲਾਵਾਂ ਲੈ ਕੇ ਸ਼ਗਨ ਦੀ ਰਸਮ ਕਰਕੇ ਬਰਾਤ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਓਹਦੇ ਬਾਪੂ ਤੇ ਉਸਦੀ ਭੂਆ ਨੇ ਮੂੰਹ ਜਠੌਣ ਦਾ ਸ਼ਗੁਨ ਕੀਤਾ। ਭੂਆ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਤੇ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਨੂੰ ਉਹ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਮਨ 'ਚ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮਾਂ ਸ਼ਗੁਨ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਆਈ, ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਿਮਾਰ ਨਾ ਹੋਵੇ।

ਰਸਮਾਂ ਨਿਬੇੜ ਉਹ ਆਵਦੀ ਵਿਚੋਲਣ ਨਾਲ ਪਿਛਲੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਆ ਗਈ।

ਵਿਚੋਲਣ ਬਾਹਰ ਖੜ ਗਈ। ਉੱਥੇ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉੱਥੇ ਉਸਦੀ ਭੂਆ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਪਿਉ ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਓਹਨੇ ਘੁੰਡ ਚੁੱਕ ਬਾਪੂ ਦਾ ਰੋਣਹਾਕਾ ਚਿਹਰਾ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕਿੱਥੇ ਆ ਮਾਂ, ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਆ??" ਓਹਦੀ ਭੂਆ ਨੇ ਗੱਲ ਅੱਗੋਂ ਵਲਦੇ ਉਸਨੂੰ ਬੁੱਕਲ 'ਚ ਲਹਿੰਦੇ ਕਿਹਾ, "ਹਸਪਤਾਲ ਆ, ਠੀਕ ਹੋਜੂ... ਤੂੰ ਸ਼ਗਨਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਰੋ ਕੇ ਨਾ ਜਾ... ਅਸੀਂ ਹੈਗੇ ਆ ਸਾਰੇ ਇੱਥੇ ... " ਉਹਦੀ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਈ, "ਭੂਆ ਰੋਵਾਂ ਕਿਵੇਂ ਨਾ, ਮਾਂ ਏ ਤੇ ਉਹਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਤੁਰ