ਗੋਸ਼ਟੀ

 

ਫੌਜੀ ਜਰਨੈਲਾਂ ਦੀ ਗੈਸ਼ਟੀ ਬੈਠ ਗਈ। ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਮੰਚ ਤੋਂ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਸਮੀਰ ਦੀ ਗੱਲ ਛਿੜ ਪਈ। ਵਿਚਾਰਾਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਦਲੀਲਾਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਬਹਾਦਰ । ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨਤੀਜੇ ਤੇ ਪੁੱਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ।

ਜਾਂ ਕੇਹਨੂਰ ਹੀਰਾ ਜਾਂ ਕਸ਼ਮੀਰ। ਦੋਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਏ। ਮਾਹਾਰਾਜ ਨੇ ਫਰਮਾਇਆ।

ਦੋਵੇ ਮਿਲਣਗੇ। ਮਹਾਰਾਜ। ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਨਲੂਆ ਆਖਣ ਲੱਗਾ।

ਉਹ ਕਿੱਦਾਂ?

ਕਸ਼ਮੀਰ ਮੈਂ ਜਿੱਤਾਂਗਾ ਤੇ ਕੋਹਨੂਰ ਹੀਰਾ ਤੁਸੀਂ।

ਕਸ਼ਮੀਰ ਪਠਾਣਾ ਦਾ ਗੜ੍ਹ ਏ, ਕਾਬਲ ਦੀ ਜਿੰਦ ਜਾਨ ਏ। ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਤੰਦੂਆ । ਤੇ ਉਹਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੱਕ ਖਿਲਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਜਦ ਉਸ ਤਾਰਾਂ ਤੇ ਅਸਾਂ ਸਾਰਿਆ ਉਹਦੀ ਪਕੜ ਵਿਚ ਆ ਜਾਣਾ ਏ। ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੇ ਹਮਲਾ ਬਿਜੂਦ ਸਾਹ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਏ। ਸਿੱਧੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਇਹ ਜੰਗ ਕਾਬਲ ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਸਨ

ਅਸ਼ਮੀਰ ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰ ਦੀ ਸੱਟ ਪੈ ਸਕਦੀ ਏ। ਨੁਕਸਾਨ ਜਾ ਸਕਦਾ ਏ। ਇਕ ਤੇ ਸਾਡੇ ਬੰਦੇ ਗਰਮ ਮੁਲਕ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹਨ, ਦੂਜੇ ਮਦਾਨ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਹਨ। ਕਸ਼ਮੀਰ ਪਹਾੜਾਂ ਦੀ ਬੇਟੀ ਏ। ਉਥੇ ਪੱਥਰ ਹੀ ਪੱਥਰ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਜਵਾਨ ਪਹਾੜਾਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹਨ ਦੇ ਆਦੀ ਨਹੀਂ। ਏਸ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਿਕਸਤ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੇਖਣਾ ਖੜਦਾ ਏ ਤੇ ਦੂਜਾ ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਵਾਲੀ-ਏ-ਕਾਬਲ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਗੀਆਂ। ਸਾਨੂੰ ਦੋਹਰੀ ਮਾਰ ਪੈ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲੀ ਸਿਰਫ . ਬੀ. ਏ। ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਨਲੂਆ ਆਖ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ।

ਮੈਂ ਇਕ ਅਰਜ਼ ਕਰਾਂ। ਗੱਲ ਆਖਣ ਵਾਲਾ ਸ਼ਾਮ ਸਿੰਘ ਅਟਾਰੀ ਵਾਲਾ ਸੀ।  ਮਹਿਮੂਦ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਲੱਕ ਤੋੜਨ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਦੇ ਜੁੱਟ ਖੱਬੀ ਖਾਂ ਸਰਦਾਰ ਰਾਠ  ਨੂੰ ਘੇਰ ਕੇ ਮਾਰਿਆ ਜਾਏ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਤਕੱਬਰ ਤੋੜਿਆ ਜਾਵੇ। ਤੇ ਮਹਿਮੂਦ ਨਾਲ ਜਾਈਚਾਰੇ ਦੀਆਂ ਭਾਜੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਜਾਣ। ਫੇਰ ਕਸ਼ਮੀਰ ਚੁਟਕੀ ਵਿਚ