ਮੈਂ ਬਨਸਾਂ ਹਾਂ। ਉਚੱਕਿਆ ਰਾਜ ਦੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਫੇਰ ਅਗਲੀ ਪੁੰਨਿਆ ਤੇ ਇਸੇ ਟਾਈਮ ਇੱਥੇ ਮਿਲਾਂਗੇ।

ਬਿਨਾ ਜਵਾਬ ਸੁਣੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਘੋੜਾ ਮੋੜਿਆ ਤੇ ਦਸਤੇ ਸਮੇਤ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਈ।

*

ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਈ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਹੋਈਆਂ। ਗੱਲ ਵਿਆਹ ਤੇ ਆ ਕੇ ਰੁਕ ਗਈ। ਭਾਵੇਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਆਪ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ਵੀ ਰੱਖੀ ਕਿ ਅਕੇਤੂ ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ। ਸੁਹੱਪਣ, ਤਾਕਤ, ਸਿਆਣਪ, ਦਲੇਰੀ, ਪਰ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੈਂ ਇੱਕ ਹਵਸ ਵੇਖੀ ਹੈ। ਜੋ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਖਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ। ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਔਰਤ ਲਈ ਇੱਕ ਸਮਰਪਣ, ਇੱਕ ਸਤਿਕਾਰ ਇੱਕ ਨਿਮਰਤਾ ਮੈਂ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹਾਂਗੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਕਲਾਂ ਸੰਪੂਰਨ ਆਦਮੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕੀ ਇਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ? ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਬਾਅਦ ਅਕੇਤੂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੋ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।

ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ। ਮੈਂ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਇਸੇ ਦਿਨ ਇੱਥੇ ਆਇਆ ਕਰਾਂਗੀ ਪਰ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ। ਤੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਆਵੀਂ ਜਦੋਂ ਤੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਨਿਰਮਲ ਹੋ ਗਈ। ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ।

*

ਅਕੇਤੂ ਆਪਣੇ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਬੁੱਢੇ ਆਦਮੀ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਇਹ ਮਸਲਾ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਚੁੱਕਿਆ ਹਾਂ। ਹੁਣ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਹੁਣ ਇੱਕ ਹੀ ਕੰਮ ਹੋਵੇਗਾ ਜਾਂ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਬਨਸਾਂ ਜਾਂ ਮੌਤ। ਬੁੱਢੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀਂ ਅਸਤ ਕੋਲ ਜਾਓ। ਅਸਤ ਉਸ ਕਬੀਲੇ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੂਜਾ-ਪਾਠ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਤੇ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਸਰਦਾਰ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਸਲਾਹਕਾਰ ਸੀ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਾਠ ਤੇ ਹਵਨ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਲੋੜ ਪੈਣ ਤੇ ਹੀ ਸਭਾ ਵਿੱਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਅਸਤ ਕਬੀਲੇ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਤਿਕਾਰ ਯੋਗ ਆਦਮੀ ਸੀ।