ਅਸਤ ਕੋਲ ਅਕੇਤੂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਰੱਖੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਰਾਜਕੁਮਾਰ, ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਦਿਨ ਚਰਿਆ ਬਦਲਣੀ ਪਵੇਗੀ, ਸਭ ਕੁਝ। ਦਰਅਸਲ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਦਰ ਜੋ ਔਰਤ ਪ੍ਰਤੀ ਆਕਰਸ਼ਣ ਹੈ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਭੁੱਖ ਜੋ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਝਾਕਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ: ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਾਂਗਾ।

ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਆਗਿਆ ਲੈ ਕੇ ਇੱਥੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਜਾਓ।

ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਸਹਿਮਤ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਅਕੇਤੂ, ਅਸਤ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਡਣ ਵਾਲਾ ਅਕੇਤੂ ਪੂਜਾ-ਪਾਠ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਮਾਸ ਖਾਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਭਾਵੁਕ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਤੇ ਰੋ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਕੇ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਜਾਨਵਰ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ ਅਕੇਤੂ, ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿੱਚੋਂ ਡਿੱਗੇ ਚਿੜੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਉਹ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਹੋਏ ਕਬੂਤਰ ਦੇ ਰਗੜੀ ਹੋਈ ਹਲਦੀ ਲਗਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਕਠੋਰਤਾ ਗੋਲਾਈਆਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਦੀ ਚਾਲ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਬਹਾਦਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਝਲਕਦੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੁਰਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਹੈ। ਚਿਹਰਾ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸਨ ਤੇ ਹੱਥ ਕੋਮਲ।

ਕਰੀਬਨ ਸਾਢੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਕੰਮ ਹੋ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪੁੰਨਿਆ ਸੀ।

ਉਸ ਨੇ ਅਸਤ ਤੋਂ ਆਗਿਆ ਲਈ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਸੂਰਜ ਦੇ ਚੜ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਸਾਧੂ ਦੇ ਵੇਸ ਵਿੱਚ ਝਰਨੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ।

*

ਦੁਪਹਿਰ ਲੰਘ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨਾ ਆਈ। ਅਕੇਤੂ ਦੀ ਆਸ ਟੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਖ਼ਿਆਲ ਉਸ ਦੇ ਮਨ 'ਚੋਂ ਲੰਘੇ। ਦਿਨ ਢਲਣ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸੀ ਤਾਂ ਦੂਰੋਂ ਘੋੜੇ ਦੀ ਟਾਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ। ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਬਾਅਦ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰੀ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ। ਉਹ ਛਾਲ ਮਾਰਕੇ ਘੋੜੇ ਤੋਂ ਉਤਰੀ।