ਉਹ ਅਕੇਤੂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਈ। ਕਾਫੀ ਟਾਈਮ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲ ਸਕੀ। ਅਕੇਤੂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਹੈਰਾਨ ਅੱਖਾਂ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੋ ਇਸ ਨੇ ਚਾਹਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕਾਰਨ ਇਹ ਅਚੰਭਿਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।
ਬਨਸਾਂ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਅਕੇਤੂ ਦੇ ਸਰੀਰ 'ਚੋਂ ਤਾਕਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਝਲਕਦੀ। ਅੱਖਾਂ ਏਨੀਆਂ ਸ਼ਾਂਤ ਕਿ ਕੋਈ ਮਾਰਨ ਵੀ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਅਕੇਤੂ ਅੱਖ ਨਾ ਝਪਕੇ। ਚਿਹਰਾ ਨਿਸਤੇਜ ਸੀ। ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਮਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਇਹ ਤਾਂ ਮਰਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ।
ਹਵਸ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਕਾਮ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੀ ਅੱਖ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਭ ਪੜ੍ਹ ਲਿਆ ਸੀ।
ਅਕੇਤੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕੁਝ ਬੋਲੋਗੇ ਨਹੀਂ ? ਬਨਸਾਂ ਬਿਨਾ ਬੋਲੇ ਛਾਲ ਮਾਰਕੇ ਘੋੜੇ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ।
ਬਨਸਾ ਘੋੜੇ ਤੇ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਅਕੇਤੂ ਵੱਲ ਝੁਕੀ ਤੇ ਅਕੇਤੂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ :
ਜਿਹੜਾ ਮਰਦ ਕੁਝ ਪੈਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ; ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ।
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਘੋੜਾ ਮੋੜਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਰੁਕੀ ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਵੇਖ ਕੇ ਅਕੇਤੂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਆਉਣਾ। ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾਂਗੇ।
ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਘੋੜੇ ਸਮੇਤ ਅਲੋਪ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਅਕੇਤੂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।
ਝਰਨੇ ਦਾ ਪਾਣੀ ਅਵਾਜ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸੂਰਜ ਅਸਤ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।
**
ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ । ਸਮਾਂ ਸਵੇਰੇ ਚਾਰ ਵਜੇ।
