ਹਾਂ, ਇਹ ਉਸ ਵੇਲੇ ਦੀ ਹੀ ਕਥਾ ਹੈ :-

*

ਇੱਕ ਨਗਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਇੱਕ ਸੰਤ ਆਪਣੇ ਸੱਤ ਚੇਲਿਆਂ ਸਮੇਤ ਆ ਕੇ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਦੇ ਹੇਠ ਬੈਠ ਗਿਆ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਮਿਲਣ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਖਾਣਾ ਆਦਿ ਲੈ ਗਏ। ਸਤਿਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਸੰਤ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਹੀ ਇੱਥੇ ਰੁਕਣਾ ਹੈ। ਕੱਲ੍ਹ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਜਾਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆਇਆ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸ ਸੰਤ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇੱਕ ਬੇਨਤੀ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਪਿਛਲੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸਮੱਸਿਆ ਆ ਗਈ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮੱਸਿਆ ਆਈ। ਹੁਣ ਪੂਰਾ ਪਿੰਡ ਬੇਅਰਾਮ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਕੁਝ ਕਰੋ।

ਸੰਤ ਨੇ ਕੁਝ ਪਲ ਦੀ ਚੁੱਪ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੇ ਚੇਲਿਆ 'ਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਤੂੰ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ, ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਸਭ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।

ਸੰਤ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰਾ ਚੇਲਾ ਹੈ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ। ਇਸ ਦੀ ਧਿਆਨ ਸਾਧਨਾ ਬਹੁਤ ਕਮਾਲ ਦੀ ਹੈ। ਬੜੀ ਸਕਾਰਾਤਮਿਕ ਊਰਜਾ ਦਾ ਘੇਰਾ ਇਸ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਇੱਥੇ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਹੀ ਸਭ ਠੀਕ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।

ਪਰ ਸੰਤ ਨੇ ਸ਼ਰਤ ਰੱਖੀ ਕਿ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ। ਇਹ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਹੀ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੇ ਓਥੇ ਕੋਈ ਉੱਜੜਿਆ ਹੋਇਆ ਘਰ ਹੋਵੇ। ਸੰਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਉੱਜੜਿਆ ਹੋਇਆ ਘਰ ਹੈ ? ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਉੱਜੜਿਆ ਹੋਇਆ ਮੱਠ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਕੁਝ ਵਿਹਲੇ ਬੁੱਢੇ ਲੋਕ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਬੱਚੇ ਖੇਡਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸੰਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਠੀਕ ਹੈ।

ਜਾਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੰਤ ਉੱਠ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਵਿਦਾ ਕਹਿਣ ਲਈ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸਨ। ਸੰਤ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬੁਲਾਇਆ ਤੇ ਕਿਹਾ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ। ਪਹਿਲੀ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਲਗਾਉਣ ਦੇਣਾ। ਦੂਸਰੀ ਸੂਰਜ ਦੇ ਛਿਪਣ ਬਾਅਦ ਕੋਈ ਵੀ ਆਦਮੀ ਔਰਤ ਜਾਂ ਬੱਚਾ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਜਿਸ ਨੇ ਵੀ ਆਉਣਾ ਹੈ,