ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਉਦੋਂ ਆ ਸਕਦਾ ਜਦੋਂ ਸੂਰਜ ਹੋਵੇ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਸਿਰ ਨਿਵਾਇਆ। ਇਸ ਬਾਅਦ ਸੰਤ ਆਪਣੇ ਚੇਲਿਆਂ ਸਮੇਤ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪੁਰਾਣੇ ਮੱਠ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ।
ਇਹ ਮੱਠ ਛੋਟੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਵਾਂਗ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਰਾਂਡੇ ਤੇ ਕਮਰੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਮੱਠ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੁਰਸੀ ਨੁਮਾ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦਾ ਪੱਥਰ ਪਿਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਗਈ। ਓਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਜੋ ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ਓਥੇ ਛੱਡਣ ਆਏ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੜਾ ਰੱਖ ਜਾਓ ਜਿਸ ਦੇ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਲੋਟਾ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਹੋਵੇ, ਤੇ ਰੋਜ਼ ਇੱਕ ਵਕਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਥੇ ਭੇਜ ਦੇਣਾ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੋਈ ਜੁਆਨ ਸਿਆਣਾ ਮੁੰਡਾ ਇੱਥੇ ਰਹੇਗਾ ਜੋ ਮੱਠ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠੇ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਚਲੇ ਗਏ।
ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠਣਾ ਹੈ ਤੇ ਕੱਲ੍ਹ ਤੋਂ ਲੋਕ ਸੁਭਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ ਕਰਨਗੇ। ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਆਵੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾ ਲਾਵੇ ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਹਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਕਹਿਣਾ।
ਫਿਰ ਇਹੀ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਪਏ ਪੱਥਰ ਤੇ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਇੱਕ ਵਕਤ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦਾ। ਲੋਕ ਸਵੇਰੇ ਆਉਂਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਨੂੰ ਸਿਰ ਨਿਵਾਉਂਦੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਕਾਰਾਂ ਲਈ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ। ਤਕਰੀਬਨ ਦਸ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਓਥੇ ਸਭ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਆਰਾਮ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ।
ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਸਵੇਰੇ ਓਥੇ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ।
ਇੱਥੇ ਨਗਰ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤ ਔਰਤਾਂ ਆਹਮੋ-ਸਾਹਮਣੇ ਹੋਈਆਂ। ਕੁਦਰਤੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਇਕੱਠੀਆਂ ਹੀ ਆਉਂਦੀਆਂ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ। ਉਹ ਆਉਂਦੀਆਂ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੂੰ ਸਿਰ ਨਿਵਾ ਕੇ ਚਲੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ।
