ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਦਾ ਨਾਮ ਵਿਪੱਸਨਾ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦੀ, ਬਸ ਦੁਪੱਟਾ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦਾ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਤਰਾਟਿਕਾ। ਤਰਾਟਿਕਾ ਬਹੁਤ ਸਜਣ ਸੰਵਰਨ ਵਾਲੀ ਸੀ ਅਤੇ ਝਾਂਜਰਾਂ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀ।

ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਸਵੇਰੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਨਾਲ ਮੱਠ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀਆਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸਭ ਆ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਾਂ ਬਸ ਇੱਕ ਦੋ ਜਣੇ ਓਥੇ ਹੁੰਦੇ।

ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿਪੱਸਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਆਈ ਤੇ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਕੋਲ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਿੱਛੇ ਆਈ ਤਰਾਟਿਕਾ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਰੁਕ ਗਈ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀ। ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਚੁੰਨੀ ਦੇ ਲੜ 'ਚੋਂ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਰਾਤ ਦੀ ਰਾਣੀ ਦੇ ਕੁਝ ਫੁੱਲ ਕੱਢੇ ਤੇ ਹੌਲੀ ਦੇਣੇ ਆਸ-ਪਾਸ ਵੇਖਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਆਸ ਪਾਸ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਉਸ ਨੇ ਉਹ ਫੁੱਲ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਰੱਖੇ, ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਧਿਆਨ-ਮਗਨ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਤਰਾਟਿਕਾ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਲੰਘੀ ਜੋ ਅੰਦਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।

ਤਰਾਟਿਕਾ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਵਿਪੱਸਨਾ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਤੇ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਆਦਮੀ ਹੀ ਏਦਾਂ ਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਤੇਜ਼ ਤੇ ਭੋਲਾਪਣ ਖਿੱਚ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਤਰਾਟਿਕਾ ਜਦੋਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਕੋਲ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਉਸ ਸਮੇਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਹਿਰੇ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਝਾਂਜਰਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ। ਤਰਾਟਿਕਾ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਤੁਰਦੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀਆਂ ਝਾਂਜਰਾਂ 'ਚੋਂ ਮਨ ਨੂੰ ਮੋਹਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਤਾਲ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ ਪਰ ਅੱਖਾਂ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ। ਜਦੋਂ ਹੀ ਤਰਾਟਿਕਾ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਲਈ ਝੁਕੀ ਤੇ ਫਿਰ ਖੜੀ ਹੋਈ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕੋਈ ਔਰਤ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤਰਾਟਿਕਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਝੂਮ ਉੱਠੀ, ਉਹ ਇਸ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਿੱਤਾ, ਭਾਵੇਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਤਰਾਟਿਕਾ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਵਿਪੱਸਨਾ ਇਸ ਸਭ ਲੁਕ ਕੇ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਤਰਾਟਿਕਾ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੱਕ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਚਲੀ ਗਈ।