ਅੱਜ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਵਿਪੱਸਨਾ ਬੇਚੈਨ ਸੀ। ਉਹ ਏਨੇ ਸੋਹਣੇ ਪੁਰਸ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਔਰਤ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਵਾਰ ਵਾਰ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਦੁਹਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਇਹ ਸੰਨਿਆਸੀ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦਾ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਜੇ ਇਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਔਰਤ ਆਵੇਗੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸਿਰਫ ਮੈਂ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।
ਸਮਾਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਆਏ ਮਹੀਨਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਨਗਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਭ ਠੀਕ ਠਾਕ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਨਗਰ ਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਹੋਰ ਸਮਾਂ ਰੁਕਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਸਹਿਮਤੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।
ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੀ ਉਸਤਤ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਰ ਕੋਈ ਉਸ ਦੇ ਹੋਣ ਨਾਲ ਅਨੰਦ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਤੇ ਵੱਡਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਤਿਕਾਰ ਦਾ ਪਾਤਰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ।
ਵਿਪੱਸਨਾ ਤੇ ਤਰਾਟਿਕਾ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਇੱਕ ਮੁਕਾਬਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਇਸ ਸਾਧੂ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਕੋਈ ਹੋਰ ਇਸਤਰੀ ਹੋਵੇ।
ਤਰਾਟਿਕਾ ਰੋਜ਼ ਚਿੱਟੇ ਫੁੱਲ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੇ ਸਮੇਂ ਉਡੀਕ ਕਰਦੀ ਕਿ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੇ ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ਬਦ ਸਾਂਝ ਬਣੇ ਪਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਟਿਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿਪੱਸਨਾ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਨਾਲ ਆਈ ਤੇ ਮੱਠ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਬੈਠ ਕੇ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਆ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਤੇ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਹੋਵੇ।
ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਲੋਕ ਆ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ। ਹਾ ਸੀ। ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਇੱਕ ਜਵਾਨ ਮੁੰਡਾ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਦਾ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਵੱਲ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹੀ ਮੌਕਾ ਸੀ। ਇਹੀ ਘੜੀ, ਜਿਸ ਦਾ ਵਿਪੱਸਨਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਜਾ ਕੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਫਿਰ ਬੈਠਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚਲੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਲੋਟੇ ਵਿਚਲੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਪੈਰ ਧੋਣ ਲੱਗੀ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਗਹਿਰੇ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਵਿਲੀਨ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ। ਵਿਪੱਸਨਾ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ