ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੇ। ਉਸ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਜਾਂ ਧਿਆਨ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਉਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਹੱਥ ਵਿਚਲਾ ਖ਼ਾਲੀ ਲੋਟਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਉੱਪਰੋਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਸੁੱਟਿਆ, ਜੋ ਪਥਰੀਲੀ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਕੇ ਆਵਾਜ਼ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਨਾਲ ਉਹ ਅੱਖ ਖੋਲ੍ਹੇ। ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਬਹੁਤ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਲੋਟਾ ਏਨੀ ਕੁ ਉਚਾਈ ਤੋਂ ਸਿੱਟਿਆ ਕਿ ਆਵਾਜ਼ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਤੱਕ ਰਹੇ। ਬਾਹਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠੇ ਜਵਾਨ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਨਾ ਸੁਣੇ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਵੇਗਾ।

ਅਖੀਰ ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਹਾਲੇ ਹੋਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ ਪਰ ਉਹ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੁੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਉਸ ਦੇ ਇਸਤਰੀ ਭਾਵ ਨੂੰ ਚੋਟ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇੱਕ ਮਰਦ ਮੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਬਿਨਾ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤੇ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੁਹੱਪਣ 'ਤੇ ਹੰਕਾਰ ਸੀ। ਹੰਕਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਚੋਟ ਲੱਗੀ।

ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਆਖ਼ਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਉਹ ਫੇਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਅੱਗੇ ਝੁਕੀ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਪੈਰ ਉੱਪਰ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ ; ਤੇ ਫੇਰ ਉੱਪਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ।

ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਨੇ ਤਿੱਖੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਵਿਪੱਸਨਾ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜੇ ਤੇ ਕਿਹਾ- ਮੁਆਫ਼ੀ, ਮੈਨੂੰ ਮੱਦਦ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਏਨਾ ਹੀ ਕਿਹਾ : ਬੋਲੋ।

ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ:

ਸਾਡੇ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਚਰਮ ਰੋਗ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਕਰੀਬ ਇੱਕ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸਰੀਰ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਨਗਰ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਆ ਕੇ ਬੈਠੇ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰ ਹੀ ਉਸਦੀ ਝੋਂਪੜੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ। ਲੋਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੱਧ ਵਾਰ ਉਸ ਕੋਲ ਰੋਟੀ ਸੁੱਟ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬਰਤਨ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪਾ ਆਉਂਦੇ। ਨਗਰ ਵਿਚਲੇ ਵੈਦ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਇਲਾਜ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਸਿਰ ਬਚਾਅ ਲਈ ਇਸ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਰੱਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜੋ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਲਾਗ ਨਾ ਲੱਗੇ।

ਦਸ ਕੁ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਸ ਲੜਕੇ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਸਸਕਾਰ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਗਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਭਲਾ ਆਦਮੀ ਹੈ। ਉਸ