ਨੇ ਤਾਂ ਭਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਲਾਗ ਲੱਗ ਗਈ ਹੈ। ਵੈਦ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ, ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਠੀਕ ਹੋਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦੀ ਹਾਂ।
ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਸੁਆਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਕੀ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋ?
ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੀ।
ਫਿਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ... ?
ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਸੁਣ ਲਵੇ। ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਕਹੋ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲੈ ਲਵੋ, ਅਤੇ ਉਸ ਲੜਕੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਚ ਜਾਵੇ। ਮੈਨੂੰ ਜਿਉਣ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ।
ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਕੋਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਸਮਾਧਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹਰ ਜੀਵ ਆਪਣਾ ਕਰਮ ਭੋਗਦਾ ਹੈ।
ਫਿਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਕੁਝ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਲਈ ਕੋਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ। ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਸੁਖ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਤੋਂ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੂੜਾ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਏਨੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਸੋਚ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਉਸ ਲੜਕੇ ਦੇ ਬਦਲੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲੈ ਲਵੇ।
ਮੈਂ ਸੱਚ ਕਹਾਂਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਲਈ ਕੋਈ ਤਿਆਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ।
ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫ਼ਾਲਤੂ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਓਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ। ਇਸ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡੇ ਦੋ ਮਕਸਦ ਸਿੱਧ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਲਗਾਤਾਰ ਚੱਲੇ ਆ ਰਹੇ ਦੁੱਖ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦੂਸਰਾ ਤੁਹਾਡਾ ਹੰਕਾਰ ਪੋਸ਼ਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਮਹਾਨ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਰੱਬੀ ਰੂਹ ਹੋ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸੱਚ ਕਹਿਣ ਲਈ ਮੁਆਫ਼ ਕਰਨਾ। ਇਸ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਚੋਟ ਲੱਗੇਗੀ।
ਇਹ ਸੁਣਨ ਬਾਅਦ ਵਿਪੱਸਨਾ ਚਲੀ ਗਈ, ਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਦਿਨ ਫੇਰ ਮੱਠ 'ਚ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਫੇਰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਸੀ।