ਵਿਪੱਸਨਾ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਚੰਗੀ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਨਾਕਾਮ ਰਹੀ। ਉਸ ਦੀ ਚਲਾਕੀ ਫੜ੍ਹੀ ਗਈ।
ਵਿਪੱਸਨਾ ਦਿਨ ਰਾਤ ਇਹੀ ਸੋਚਦੀ ਸੀ, ਕਿ ਉਸ ਸਾਧੂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਅਪਮਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਖਿੱਚ ਘਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਪਮਾਨ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਕੇ ਫੇਰ ਉਸ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਤੰਗ ਕਰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਕਾਫ਼ੀ ਦਿਨ ਓਥੇ ਨਾ ਗਈ ਤਾਂ ਤਰਾਟਿਕਾ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਉਸ ਨਾਲ ਵਧ ਜਾਵੇਗੀ।
ਕਾਫ਼ੀ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਫੇਰ ਵਿਪੱਸਨਾ ਮੱਠ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਰਾਟਿਕਾ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਬਾਅਦ ਤਰਾਟਿਕਾ ਚਲੀ ਗਈ ਪਰ ਵਿਪੱਸਨਾ ਇਸ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ।
ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਕੋਲ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਬਿਨਾ ਸਿਰ ਨਿਵਾਏ ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੀਆਂ ਤੇ ਕਿਹਾ: ਕਹੋ।
ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਮੁਸ਼ਕਲ ਦਾ ਹੱਲ ਕਰੋ। ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਤਕਲੀਫ਼ ਹੈ। ਦੂਸਰੀ ਗੱਲ ਇਹ ਜੋ ਔਰਤ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਈ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਰ ਦਿਓ। ਇਹ ਠੀਕ ਔਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਜਿਨਸੀ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਬੂ ਆ ਰਹੀ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰੋ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਕੋਲ ਰਹੋ। ਦੂਸਰੀ ਗੱਲ, ਉਹ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਔਰਤ ਆਈ ਸੀ ਉਹ ਕੋਈ ਫ਼ਾਲਤੂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਉਸ ਦੀ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਬਸ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਵਿਪੱਸਨਾ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਪਾਗਲ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਬਿਨਾ ਸਿਰ ਨਿਵਾਏ ਓਥੋਂ ਆ ਗਈ।
ਹੁਣ ਉਹ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੀਮਤ 'ਤੇ ਉਹ ਸਾਧੂ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਦੂਸਰਾ ਇਸ ਅਪਮਾਨ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕਦਾ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਉਸ ਨੂੰ ਵੱਢ ਵੱਢ ਕੇ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਤਰਾਟਿਕਾ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।