ਉਹ ਬਹੁਤ ਬੇਆਰਾਮ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਸਾਰੀ ਮਾਨਸਿਕ ਉਲਝਣ ਦੇ ਚਲਦਿਆਂ ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਫਿਰ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਮੱਠ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਸਜ-ਸੰਵਰ ਕੇ ਮੱਠ ਗਈ।
ਉਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਥਾਲੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਖੀਰ ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਦ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਿੱਧਾ ਜਾ ਕੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਲਿਆਂਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾ ਲਵੋਗੇ ?
ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੀਆਂ ਤੇ ਕਿਹਾ : ਖਾਣਾ ਮੈਂ ਖਾ ਲਵਾਂਗਾ, ਪਰ ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਚਾਹੀਦਾ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦਾ।
ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਇੱਕ ਦਮ ਗੱਲ ਕੱਟਦਿਆਂ ਗੁੱਸੇ 'ਚ ਕਿਹਾ:
ਮੈਨੂੰ ..... . ? ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ? ਮੈਂਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਉਹ ਤਾਂ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਮੇਰਾ ਮਨ ਕੁਝ ਖਰਾਬ ਸੀ, ਬਸ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਭ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ ਨਹੀਂ।
ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੂੰ ਬਦਲਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ, ਪਰ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਭੋਜਨ ਰੱਖ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ।
ਸੂਰਜ ਢਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੁਪਹਿਰ ਸ਼ਾਮ ਵੱਲ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੀ ਦੇਹ ਨੀਲੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੱਠ ਦੇ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਤੜਫ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਗਰ 'ਚੋਂ ਵੈਦ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਕਾਫ਼ੀ ਲੋਕ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ। ਵੈਦ ਨੇ ਕਿਹਾ ਇਹ ਵਿਸ਼ਾਕਤ ਭੋਜਨ ਕਰਕੇ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਨ ਤੇ ਸਭ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮੱਠ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਓਥੇ ਸਿਰਫ਼ ਨਗਰ ਦਾ ਵੈਦ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਸਨ।
ਵੈਦ ਨੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਬਾਬਾ ਜੀ। ਇਹ ਭੋਜਨ ਕੌਣ ਦੇ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਦਵਾਈ ਕੱਟ ਨਹੀਂ ਰਹੀ।
ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬੁਝਦੀ ਹੋਈ ਜੋਤ ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਥੋੜ੍ਹੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਤੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ:
ਵਿਪੱਸਨਾ।