ਏਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਨੇ ਪ੍ਰਾਣ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ।

ਓਹ….. ! ਵੈਦ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲਿਓਂ ਜ਼ਮੀਨ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਵਿਪੱਸਨਾ ਉਸ ਵੈਦ ਦੀ ਰਖੇਲ ਸੀ। ਪਿਛਲੀ ਰਾਤ ਉਹ ਵੈਦ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਸਵੇਰੇ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਇਹ ਤੇਜ਼ ਜ਼ਹਿਰ ਲੈ ਕੇ ਗਈ ਸੀ। ਜੋ ਕਿਸੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਸੱਪ ਤੋਂ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਇਸ ਮੱਠ ਦੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਤੇ ਇਸ ਵਿਚਲੀ ਵਗਦੀ ਹਵਾ ਤੇ ਵੈਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਤੇ ਇਹ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਵਿਪੱਸਨਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੰਕਾਰ ਨੂੰ ਪੋਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਤੇ ਆਪਣੀ ਜਿਨਸੀ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਪੂਰੀ ਨਾ ਹੋਣ ਦੇ ਇਵਜ਼ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਭਲੇ ਪੁਰਸ਼ ਦੀ ਜਾਨ ਲੈ ਲਈ ਸੀ।

ਉਸੇ ਸ਼ਾਮ ਜਦੋਂ ਵਿਪੱਸਨਾ ਵੈਦ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਏਦਾਂ ਦਾ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਸੂਰਜ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਨੰਦਨ ਦਾ ਸਸਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਦਿਨ, ਰਾਤ ਵੱਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਵਿਪੱਸਨਾ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰ ਵਿੱਚ ਮਾਣ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਇਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।

*

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮੈਂ ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਦੀ ਡਾਇਰੀ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਅੱਗੇ ਇਹ ਨੋਟ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ :

॥ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ।।

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਨਸ਼ੇ ਜਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਸਹਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹੋਰ ਕੁਝ ਕੰਮ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਹੁਣ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਜਾਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਭਰੇ ਲਫ਼ਜ ਜ਼ਹਿਰ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਸਭ ਕੁਝ ਬੁਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।

ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਲੜਕੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਕੇ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਨੇ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਦਰਅਸਲ ਇਸ ਨੇ ਓਹ ਗੱਲ ਕਹੀ ਜੋ ਮੈਂ ਸੁਣਨੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸ਼ੱਕ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਗਲਤ ਹਾਂ, ਕਿ ਔਰਤਾਂ ਬੁਰੀਆਂ ਵੀ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸੇ ਗੱਲ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਇਸ ਗੱਲ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕਰੇ ਕਿ ਔਰਤਾਂ ਬੁਰੀਆਂ