ਹੁੰਦੀਆਂ। ਇਸ ਲੜਕੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ, ਸਰ ਮੈਂ ਔਰਤ ਹਾਂ ਪਰ ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ, ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਜੋ ਆਦਮੀਆਂ ਤੋਂ ਬੁਰੀਆਂ ਨੇਂ। ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਪਰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਇਸ ਸਮੇਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਮੇਰਾ ਅਕਸ ਇਹੀ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਇੰਟਰੋਵਰਟ ਆਦਮੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਾਬਲਮ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਰਿਐਕਟ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।

ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਇਹ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕਿਤਾਬ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹੈਰਾਨੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੇਰੀ ਲਾਈਫ਼ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਇਤਫ਼ਾਕ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਹੁੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।

ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਮੈਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ 'ਚ ਪਾ ਕੇ ਜ਼ਹਿਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਫਰੇਬ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਮੁਖੌਟਾ ਪਾ ਕੇ ਮਿਲਿਆ, ਤੇ ਮੈਂ ਮਰ ਗਿਆ। ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਵੀ ਇਹੋ ਕਥਾ ਸੀ। ਇਹ ਪੁਰਾਣੀ ਜਿਹੀ ਕਿਤਾਬ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਪਿਛਲੀ ਸਦੀ ਦਾ ਕੋਈ ਦਸਤਾਵੇਜ਼। ਇਸ ਨੂੰ ਹੱਥ 'ਚ ਫੜਦੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ, ਜਿਵੇਂ ਇਸ 'ਚ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਆ.....ਇਸ ਕਿਤਾਬ 'ਚ ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਉਰਦੂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਤਰਜਮਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ : ਜ਼ਹਿਰ।

*

ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਦੀ ਇਹ ਡਾਇਰੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਹੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ। ਇਹ ਡਾਇਰੀ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵੀ ਅਜੀਬ ਹੈ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਦੂਰ ਇੱਕ ਕੌਫ਼ੀ ਹਾਊਸ ਵਿੱਚ ਕੌਫ਼ੀ ਪੀਣ ਲਈ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਹੀ ਮੈਂ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਿਆ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪਏ ਟੇਬਲ ਤੋਂ ਮੀਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ ਜਿਸ 'ਚ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਪੰਦਰਾਂ ਵੀਹ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੌਫ਼ੀ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ ਦਰਸਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਇਸੇ ਮੀਨੂੰ ਦੇ ਥੱਲੇ ਇਹ ਡਾਇਰੀ ਪਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇੱਥੇ ਕੌਫ਼ੀ ਪੀਣ ਵਾਲਾ ਆਪਣੀ ਡਾਇਰੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ।

ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੀ ਚਮੜੇ ਦੀ ਜਿਲਦ ਵਾਲੀ ਪੁਰਾਣੀ ਜਿਹੀ ਦਿਸਣ ਵਾਲੀ ਕਰੀਮ ਰੰਗ ਦੇ ਕਰੱਸ਼ਡ ਪੇਜਾਂ ਵਾਲੀ ਡਾਇਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ ਕੀਮਤੀ ਹੋਵੇਗੀ।