ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਏਨੀ ਵਧੀਆ ਲੱਗੀ ਕਿ ਮੈਂ ਬਜਾਏ ਕੌਫ਼ੀ ਹਾਊਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਦੇ, ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲਿਆ ਤੇ ਸੋਚਿਆ ਇਹ ਜਿਸ ਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਕੋਲ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ-ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵਾਂਗਾ।

ਇਸ ਡਾਇਰੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ, ਰੋਜ਼ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹਾਂ ਪਰ ਲਗਾਤਾਰ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਦਾ। ਇਸ ਡਾਇਰੀ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਅਜੀਬ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸਬੰਧ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਡਾਇਰੀ ਕੋਲੋਂ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਡਰ ਆਉਂਦਾ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ। ਸੌਣ ਸਮੇਂ ਸਰ੍ਹਾਣੇ ਕੋਲ। ਜਦੋਂ ਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗਦਾ ਹਾਂ, ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਡਰ ਮੈਨੂੰ ਫੜਨ ਲੱਗਦਾ ਹੈ; ਫਿਰ ਥੋੜ ਜਿਹੀ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।

ਇਸ ਡਾਇਰੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਲਿਖਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ: ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ।

ਜਿਸ ਦਿਨ ਇਹ ਡਾਇਰੀ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੀ ਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਨੋਟ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮੇਰੇ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ :-

**

॥ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ।।

ਇਹ ਕਿਸੇ ਆਦਮੀ ਦੀਆਂ ਅੰਤਿਮ ਰਸਮਾਂ ਸਨ। ਲੋਕ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਭੋਗ ਦੇ ਸਲੋਕ ਉਚਾਰਨ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਹੋਰ ਕੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ।ਇਸ ਇਕੱਠ ਵਿੱਚ ਦਸ-ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਕੋਈ ਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਹਿਲਜੁਲ ਘੱਟ ਸੀ।

ਏਨੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਆਇਆ ਉਮਰ ਹੋਵੇਗੀ ਚਾਲੀ ਕੁ ਸਾਲ, ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ। ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਤੇ ਦਾੜ੍ਹੀ ਕੱਟੀ ਹੋਈ ਅੱਧੇ ਵਾਲ ਚਿੱਟੇ ਅੱਧੇ ਕਾਲੇ। ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਤੁਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਤਲਾ ਜਿਹਾ ਸਰੀਰ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਪਜਾਮੇ ਨੂੰ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕਮਲਾ ਹੈ। ਦਿਮਾਰੀ ਸੰਤੁਲਨ ਵਿਗੜ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ।

ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਜੇਕਰ ਕਮਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਜਾਗਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਇਹ ਸਮਝ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਆਦਮੀ ਕਮਲਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਿਧਰਾ ਹੈ