**

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਤਕਰੀਬਨ ਨੌਂ ਵਜੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ ਸੈਂਟਰ ਤੇ ਸੀ। ਅੱਜ ਦੇ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਆਉਣਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ 'ਚ ਰਲੇ ਮਿਲੇ ਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਹੀਆਂ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਕਿ ਸੱਚੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਇਹੋ ਪਹਿਚਾਣ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਬੂਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਮੁਹੱਬਤ ਉਪਦੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੀ, ਬਸ ਏਨਾ ਕੁ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਕਿ ਉਹ ਕਬੂਲ ਹੋਈ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਅਤੀਤ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਦੇ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ ਸੈਂਟਰ ਹੋਵੇ। ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ ਸੈਂਟਰ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਤੇ ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ਬਿਆਲੀ ਲੱਖ ਰੁਪਿਆ ਲੱਗਿਆ ਪਰ ਜੋ ਇੱਥੇ ਬੈਠ ਕੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਕੋਈ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ। ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਥੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹੀ ਆਖਦੀਆਂ ਹਨ, ਕਿ ਇਹ ਥਾਂ ਏਨੀ ਸੋਹਣੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅੱਧੀਆਂ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਹੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਾਂ।

ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਲੜਕੀ ਆਸ਼ਾ ਸਫ਼ਾਈ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਹ ਪਤਲੀ ਜਿਹੀ ਪੱਚੀ ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਤਿੱਖੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ਾਂ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ, ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਬੈਠਾ ਹਾਲ ਦੇ ਫਰਸ਼ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹ ਲੱਕੜ ਦਾ ਫਰਸ਼ ਜਿਸ ਦਾ ਰੰਗ ਕੌਫ਼ੀ ਬ੍ਰਾਊਨ ਹੈ। ਇਹ ਦਿਲਕਸ਼ ਰੰਗ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਦਾ। ਇਸ ਹਾਲ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪੂਰੀ ਕੰਧ ਜਿੰਨੇ ਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਲਗਾਇਆ ਹੋਇਆ। ਜਿਸ 'ਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਫ਼ਰਸ਼ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਸੋਹਣਾ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਇਸ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੀ ਵੱਡੀ ਵਿੰਡੋ ਕੋਲ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਗਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗੇ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਬਾਂਸ ਦੇ ਬੂਟੇ ਇਸ ਹਾਲ ਨੂੰ ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਹਾਲ ਦੇ ਫਰਸ ਲਈ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਲੱਕੜ ਖਰੀਦੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਕੁਆਲਟੀ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ, ਬਸ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਲੱਕੜ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਕਾਰੀਗਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਲੱਕੜ ਨੂੰ ਰਸ਼ੀਅਨ ਚਾਪ ਕਹਿੰਦੇ