ਇਹ ਸਭ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਮਨ 'ਚ ਔਰਤਾਂ ਬਾਰੇ ਏਦਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਚੱਲਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਆਦਮੀ ਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਕੋਈ ਕੋਨਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ਹਿਰ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਕੋਨੇ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਫਰੋਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਮੈਂ ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ ਸੈਂਟਰ ਦੀ ਛੱਤ 'ਤੇ ਚਲਿਆ ਗਿਆ। ਇਹ ਵੇਖਣ ਕੇ ਛੱਤ ਸਾਫ਼ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਮੀਂਹ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੇ ਪੱਤੇ ਵਗ਼ੈਰਾ ਡਿੱਗਣ ਨਾਲ ਛੱਤ ਤੇ ਪਾਣੀ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦਸ ਕੁ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਨੀਚੇ ਆਇਆ ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਮੇਰੇ ਕੈਬਿਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹੈ। ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਰਜਨੀ ਮਲਹੋਤਰਾ ਸੀ। ਵਾਲ ਖਿੱਲਰੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕਾਲਾ ਟੌਪ ਤੇ ਜੀਨ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਕੰਬਿਨ 'ਚ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਹੋਇਆ ?..... ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ, ਨਾ ਹੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਸਿਰ ਨੀਂਵਾਂ ਕਰਕੇ ਲਗਾਤਾਰ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਆਪਣੀ ਚੇਅਰ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਤੇ ਸੋਚਿਆ। ਇਸ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਰੋ ਲੈਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਪੰਜ ਸੱਤ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਹੋਇਆ?........... ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਬਿਨਾ ਝਿਜਕ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣਾ ਕਾਲਾ ਟੌਪ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਕਾਲੀ ਬਰਾ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਝਟਕ ਲੱਗਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਬੋਲਦਾ, ਉਹ ਘੁੰਮ ਗਈ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਪਿੱਠ ਕਰ ਲਈ। ਉਸ ਦੀ ਪੂਰੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਲਾਸਾਂ ਪਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਕੁੱਟਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਕੁ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਲਹੂ ਸਿਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੁਰਸੀ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੋਲੀ :

ਕੋਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਹੈ................?

ਕਿਸ ਨੇ ਮਾਰਿਆ ਤੁਹਾਨੂੰ............?

ਪਾਪਾ ਨੇ ….. ਹੋਰ ਕਿਸ ਨੇ ਮਾਰਨਾ।