ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਿਰਫ ਏਨਾ ਹੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਿਆ। ਤੇ ਉਧਰੋਂ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਹਾਂਜੀ, ਮੈਂ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਸਿਫਤੀ ਸੰਧੂ ਬੋਲ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇਹ ਪੁੱਛਿਆ, ਤੁਸੀਂ ਏਨੀ ਛੇਤੀ ਫੋਨ ਪਿਕ ਕੀਤਾ। ਤੁਸੀਂ ਸੁੱਤੇ ਨਹੀਂ ਹਾਲੇ।
ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਫੋਨ ਦੀ ਵੇਟ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਾਲ ਕਰਾਂਗਾ।
ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਕਾਲ ਕਰੋਗੇ। ਇਹ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਾਲ ਨਾ ਕਰਦੇ।
ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਏਨਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਿਉਂ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਾਲ ਕਰਾਂਗਾ।
ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਸਰ ਜੀ।
ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋ ਕੁ ਮਿੰਟ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਅਸੀਂ ਜਲਦੀ ਮਿਲਾਂਗੇ। ਸਿਫ਼ਤੀ ਨੇ ਸੰਖੇਪ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ : ਜੀ ਠੀਕ।
ਇਸ ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਇਹ ਤੈਅ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਅਸੀਂ ਕਦੋਂ ਮਿਲਣਾ ਹੈ। ਕਿੱਥੇ ਮਿਲਣਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਦੋਨੋਂ, ਇਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ।
*
ਰਾਤ ਨੂੰ ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ਦਾ ਬਲਾਗ ਪੜ੍ਹਦੇ-ਪੜ੍ਹਦੇ ਮੈਂ ਸੌਂ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਵੇਰੇ ਦੇਰ ਨਾਲ ਉੱਠਿਆ। ਮੇਰੀ ਮੇਡ ਆਸ਼ਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਟੇਬਲ ਤੇ ਚਾਹ ਅਤੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਰੱਖ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਚਾਹ ਪੀਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਅਖ਼ਬਾਰ ਤੇ ਪਈ। ਜਿਸ ਤੇ ਖ਼ਬਰ ਸੀ। ਇੱਕ ਧੀ ਵੱਲੋਂ ਬਾਪ ਦਾ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਕੇ ਕਤਲ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਖਬਰ ਹੋਰ ਵੀ ਝਟਕਾ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਡਿਟੇਲ ਪੜ੍ਹੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਰਜਨੀ ਮਲਹੋਤਰਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਦੇ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੁਲੀਸ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਘਟਨਾ ਦੇ ਕਰੀਬ ਚਾਰ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਪੁਲੀਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਕਾਲ ਆਈ ਕਿ ਰਜਨੀ ਮਲਹੋਤਰਾ
