ਇਸ ਦਿਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋਇਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਦਮੀ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਟੋਰ 'ਚ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਕੱਪੜਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੁਰਾਣੇ ਬਰਤਮਾਨਾਂ 'ਚੋਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਫ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਮਿੱਟੀ ਘੱਟਾ ਸੀ। ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਇੱਕ ਬਰਤਮਾਨ ਉਸ ਆਦਮੀ ਦੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।

ਬਰਤਮਾਨ ਦਾ ਢੱਕਣ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਅਚਾਰ ਦੀ ਮਹਿਕ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅੱਛੀ ਸੀ। ਕਈ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸਾਰੇ ਨਿੰਬੂ ਪੂਰੇ ਕਾਲੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਲਾ ਪੀਸ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਉੱਪਰ ਭੁੱਕ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਟੇਸਟ ਕਰ ਸਕਦਾਂ...? ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਹਾਂ, ਜ਼ਰੂਰ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚਮਚ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਅਚਾਰ ਖਾਧਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ਇਹ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਭੇਜਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਉਹ ਨਿੰਬੂ ਦੇ ਅਚਾਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਫਿਰ ਇਹ ਤਾਂ ਕਮਾਲ ਹੈ। ਇਹ ਆਚਾਰ ਜਿਸ ਦੀ ਬਜ਼ਾਰ 'ਚ ਕੀਮਤ ਚਾਰ ਸੌ ਰੁਪਏ ਸੀ। ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਦੇ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਦਿੱਤੇ।

ਅਸਲ 'ਚ ਇਹੀ ਉਹ ਆਦਮੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾਇਆ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਦੀ ਜਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਜੋ ਕੰਮ ਪ੍ਰਤੀ ਸ਼ਰਧਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਕੀ ਕੀਮਤ ਹੈ।

ਤੇ ਹੁਣ ਬਾਕੀ ਸਭ ਕੁਝ ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ ਭਾਅ ਤੇ ਵਿਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਹਰ ਸਾਲ ਅਸੀਂ 100 ਬਰਤਮਾਨ ਨਿੰਬੂ ਦਾ ਆਚਾਰ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਅਚਾਰ ਦਾ ਵਰਤਮਾਨ ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ 'ਚ ਲੋਕ ਖ਼ਰੀਦਦੇ ਹਨ।

ਇਹ ਸਭ ਸੁਣਨ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸਿੰਮੂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਅੱਜ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਤਾਂ ਆਚਾਰ ਦੇ ਬਰਤਮਾਨ 'ਚ ਪੈ ਗਈ..... । ਉਹ ਹੱਸ ਪਈ।

ਚਲੋ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਲਵ ਸਟੋਰੀ ਦਾ ਅਚਾਰ ਬਣਾਵਾਂਗੇ। ਉਸ ਨੇ ਮਜ਼ਾਕ ਕੀਤਾ ਤੇ ਚਲੀ ਗਈ।