ਪਿਆਰ ਇੱਕ ਸਫ਼ਰ ਹੈ, ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸੁਰਤ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਹੈ। ਪੌੜੀ ਦਰ ਪੌੜੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਇਸ ਨੂੰ ਸਾਧਨਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ। ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਧਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਪਿਉਰ, ਹੋਰ ਪਿਉਰ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਜਾਂ ਹੁੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਨਿਰਹੰਕਾਰ ਹੋਣ ਵੱਲ ਵੱਧਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਤੁਹਾਡੀ ਈਗੋ ਟੁੱਟਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ, ਈਗੋ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਕਾਰਗਰ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਵੇਟ.. ਇੰਤਜ਼ਾਰ।

ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੋੜਦਾ ਹੈ, ਪੀਸਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਤੇ ਜਦੋਂ ਆਦਮੀ ਐਨ ਓਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਪਿਆਰ ਇਸ਼ਕ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸੰਤ ਹੋਣ ਦੇ ਐਨ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਆਦਮੀ ਤੋਂ ਪੈਗੰਬਰ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਓਥੇ ਤੁਹਾਡੀ ਐਨਰਜੀ ਬਹੁਤ ਫੋਕਸਡ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਿਲਕੁਲ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਡੋਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਭਗਤੀ ਸਿਰੇ ਤੇ ਆ ਕੇ ਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਡੋਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਹੈ। ਇਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਮੁੰਦਰ ਹੈ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਆ ਕੇ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਹੀ ਕੀਤੇ ਦੀਆਂ ਗੁੰਝਲਾ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਆਖ਼ਰੀ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਥਾਂ ਤੇ ਆ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਦਾ ਯਕੀਨ ਟੁੱਟਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਗਲਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਏਨਾ ਵੱਡਾ ਸਫ਼ਰ ਸਭ ਵਿਅਰਥ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਹਿੰਸਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਅਕਸਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਇਸ ਦਾ ਦੂਜਾ ਪਾਸਾ ਵੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਵਾਰਥੀ ਲੋਕ ਵੀ ਇਹ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਸਿਰੇ ਦਾ ਸਵਾਰਥ ਪੁਣਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਧਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਤੇ ਇਬਾਦਤ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਇਸ਼ਕ ਵਿੱਚ ਫ਼ਰਕ ਇਹੀ ਹੈ। ਕਿ ਸਵਾਰਥੀ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸਬਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇਸ ਥਾਂ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਆਪਾ ਖੋ ਬੈਠਦੇ ਹਨ।

ਤੇ ਇਸ ਪੇਂਟਿੰਗ ਨੂੰ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਇਸ ਵਿੱਚ ਦਿਸਣ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਸਾਧਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇ ਇਸ ਨੇ ਇਹ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਗੈਰ-ਕੁਦਰਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤੈ ਜਦੋਂ ਭੁਚਾਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਕੁਦਰਤ ਤਬਾਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਹਜਾਰਾਂ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕ ਮਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ