ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ, ਕਿ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਪਿਆਰ ਜਾਂ ਧਿਆਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇ। ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਉਹ ਲੜਨ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ। ਸਰ ਮੈਂ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਰਹੀ ਹਾਂ।ਮੈਂ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ। ਕਈ ਵਾਰ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਸ਼ਰਮ ਵੀ ਜ਼ਹਿਰ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਪੀ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਮਰਨਾ ਬਹੁਤ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਕੁੜੀਆਂ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ। ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ਬੁੱਢੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀਆਂ ਕਿ ਵਿਆਹ ਦੀ ਲੋੜ ਆ। ਬਹੁਤ ਕੁੜੀਆ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ, ਜੋ ਵਿਆਹ ਦੇ ਲਾਇਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਮੰਦ-ਬੁੱਧੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ, ਜਾਂ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ। ਸਮਾਜ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਮਾਵਾਂ ਬਣਦੀਆਂ ਹਨ, ਇਹ ਸਿੱਧਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਮਾਂ ਬਣਨ ਦੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਪਤਾ ਹੈ, ਨਾ ਹੀ ਕਾਮ ਦੇ ਦੁੱਖ ਦਾ। ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਸ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਹੋ ਰਿਹਾ, ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ। ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਬੁਰੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਲੋੜ ਦੱਸਦੀ ਹੈ, ਬੁਰਾ ਕੀ ਹੈ। ਜੇ ਉਹ ਮੇਰਾ ਫਿਕਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਬੁਰਾ ਕੀ ਹੈ ? ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਖਦੀ ਹੈ, ਸਰ ਸੋਚਣਾ ਬੰਦ ਕਰੋ, ਆਪਣੀ ਮਹਿਬੂਬ ਬਾਰੇ। ਤੁਸੀਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹੋ। ਲਓ ਮੈਂ ਬਣਦੀ ਹਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਮਹਿਬੂਬ। ਕਹੋ ਜੋ ਕਹਿਣਾ ਹੈ। ਲਓ ਮੈਂ ਸੌਂ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ, ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਭਟਕਣਾ ਮੈਨੂੰ ਦੇਵੋ, ਮੈਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ।

ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ, ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੀ ਇਸ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਆਦਮੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਜੇ ਉਹ ਸ਼ਰਮ ਜਾਂ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਚੁੱਪ ਹੈ, ਤੇ ਘੁਟਨ ਨਾਲ, ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਹੋਣ ਨਾਲ, ਪਾਗਲ ਹੋਣ ਵੱਲ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਹੱਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ।ਮੇਰੀ ਇਹ ਇੱਛਾ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ, ਕਿ ਵੇਸਵਾ ਘਰ ਖੋਲੇ ਜਾਣ। ਮੈਂ ਏਨਾ ਕੁ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਆਦਮੀ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਲੈਣ। ਜੋ ਮਰਿਆਦਾ ਵਿੱਚ ਉਪਲਬਧ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਤੋਂ ਕੋਈ ਵੰਚਿਤ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਹੈ। ਦੁਨੀਆ 'ਚ ਬਹੁਤ ਬੁਰੇ ਕੰਮ ਹਨ। ਜੋ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਜਾਨਵਰ ਖਾਣ ਲਈ ਕੱਟੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਦੰਗੇ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਸਭ ਕੁਝ ਜੋ ਬੁਰਾ ਹੈ ਲਗਾਤਾਰ ਇਸ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਸ਼ਰਮੀਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਮਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਿੰਨੀ ਅਜੀਬ ਗੱਲ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਆਸ ਪਾਸ ਲੋਕ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਮਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।

॥ ਵਿਮਲ ਕੀਰਤੀ ।। ਸਮਾਂ : ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ।।