اک اونکار ستِگُرپرسادِ۔۔

کرتا وّلوں جرُوری بےنتی

پےارے پاٹھک جی! هم هِںدُو نهیں پُستک پڑھ کے آپ نُوں کےول ِاه جاننا ےوگ هَے کِ سِّکھ دھرم, هِںدُو آدِک دھرماں توں بھِنّ هَے, ار سِّکھ کَوم, هور کَوم دی ترھاں ِاک جُدی کَوم هَے, پر ِاه کدے کھِآل نهیں هونا چاهیاے کِ آپ هِںدُو جاں هور دھرمیآں نال وِرودھ کروں ار اُنھاں دے دھرماں اُّپر کُترک کروں, اتھوا دےس-بھاایآں نُوں آپنا اںگ نا منّ کے جنم-بھُومی توں سراپ لاَو, سگوں آپ نُوں اُچِت هَے کِ ستِگُراں دے ِانھاں بچناں پر بھروسا اَور امل کردے هواے کِ :

اےک پِتا اےکس کے هم بارِک….۔۔                                                                 (سورٹھ م: ۵, پنّا ۶۱۱)

اَور

سبھ کو میت هم آپن کینا هم سبھنا کے ساجن ۔۔                                (دھناسری م: ۵, پنّا ۶۷۱)

سبھس نال پُورن پِآر کروں, ار هر وےلے سبھ دا هِت چاهوں۔

جِس دےس دے آدمی وِدِآ دے تّت اَور دیرگھ وِچار توں کھالی رهِ کے دھرم, نیتی اَور سماج آدِک دے مُآملِآں دی کھِچڑی بن کے پرسپر ایرکھا, دوَےت نال سڑدے اَور لڑدے هن, اُه لوک پرلوک دا سُکھ کھو بَےٹھدے هن۔ اَور پرم پِتا واهِگُرُو دے پُّتر کهااُن دے ادھِکار توں هی نهیں, بلک منُّکھ پدوی توں وی پتِت هو جاںدے هن ار وِدوان تتھا پرتاپی کَوماں توں گِلانی نال وےکھے جاںدے هن ۔ ِاس توں اُلٹ, جو بھِنّ بھِنّ دھرمی هون پر بھی ِاک نےسن (Nation) واںگ مِل کے رهِںدے هن ار ِاک دی هانی لابھ نُوں دےس دی هانی لابھ منّدے هن, اُه سبھ سُکھاں دے پاتر هُںدے هن ار سبھے کَوماں توں سنمان پااُںدے هن۔

                                                                                           بھارت سےوک کانھ سِںگھ

اک اونکار واهِگُرُو جی کی پھته ۔۔

بھُومِکا

پےارے کھالسا جی! آپ مےرے ِاس لےکھ نُوں دےکھ کے اسچرج هوووگے اتے پرسن کروگے کِ کھالسا تاں بِناں سںسے هِںدُوآں توں بھِنّ هَے, پھےر ِاه لِکھن دی کی لوڑ سی کِ 'هم هِںدُو نهیں"? اَور جے اَےسا لِکھِآ هَے تاں نال هی ِاه کِاُں نهیں لِکھِآ کِ اسیں مُسلمان, ایساای اَور بودھ آدِک بھی نهیں هاں ? ِاس سںکا دے اُّتر وِچ ِاه بےنتی هَے کِ جو ستِگُرُو دے پُورے وِسواسی, گُربانی انُسار چلدے هن اَور کھالسا دھرم دے نِےماں نُوں چںگی ترھاں جاندے هن, اُنھاں نُوں سمجھااُن لای مَےں ِاه پُستک نهیں لِکھِآ, ِاه گرںتھ اُنھاں بھاایآں نُوں اُپدےس دےن لای هَے, جِنھاں پُر اّگے لِکھِآ ِاتِهاسک درِسٹاںت گھٹدا هَے, جِس دا سںکھےپ ِااُں هَے :

سری گُرُو گوبِںد سِںگھ جی مهاراج نے ِاک وار ِاک گدھے نُوں سےر دی کھّل پهِنا کے جںگل وِچ چھّڈ دِّتا ۔ سارے آدمی اتے پسُو اُس نُوں سےر سمجھ کے ِاتنا ڈرن کِ کوای اُس دے پاس نا جاوے, اَور اُه گُن چّکن دے دُّکھ توں چھُٹکارا پا کے, من-بھااُںدیآں کھےتیآں کھا کے موٹا ڈاڈھا هو گِآ, اَور انںدپُر دے آس پاس پھِر کے انںد وِچ دِن بِتااُن لگا, پر ِاک دِن آپنے ساتھیآں دی منوهر دھُنی (هیںنگن) سُن کے کُںبھِآر دے گھر نُوں اُّٹھ نّٹھا, اَور کھُرلی پر جا کھڑوتا ۔ کُںبھِآر نے اُس نُوں آپنا گدھا پچھان کے سےر دی کھّل اُتوں اُتار دِّتی اتے گُوںن لّد کے سوٹے نال اّگے کر ليا۔

ِاس درِسٹاںت توں کلگیدھر مهاراج جی نے آپنے پِآرے سِّکھاں نُوں اُپدےس دِتا کِ, "هے مےرے سپُّترو ! مَےں تُهانُوں ِاس گدھے دی ترھاں کےول چِنّھ-ماتر سےر نهیں بنايا, سگوں گُندھاری, سرب گُن بھرپُور, جات پات دے بںدھناں توں مُکت, آپنی سںتان بنا کے سری ساهِب کَور دی گودی پايا هَے, هُن تُسیں اگِآن دے وّس هو کے ِاس گدھے دی ترھاں پُرانی جات پات وِچ نا جا وڑنا۔ جے مےرے اُپدےس نُوں بھُلا کے پوِّتر کھالسا دھرم تِآگ کے اُنھاں جاتاں وِچ هی جا وڑوگے, جِنھاں توں مَےں تُهانُوں کّڈھِآ