Back ArrowLogo
Info
Profile

ਦੋਨਾਂ ਪਾਸੇ ਰੇਤਲੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ਸਿਰ ਚੁੱਕੀ ਖੜ੍ਹੀਆਂ ਸਨ- ਨਰਮ ਨਰਮ, ਢਾਲ ਵਾਲੀਆਂ ਅਤੇ ਲਹਿਰਾਉਂਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਚੋਟੀਆਂ 'ਤੇ ਰੇਤ ਸੱਪਾਂ ਵਾਂਗ ਤੇਜ਼ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਸਰਸਰਾ ਅਤੇ ਲਹਿਰਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮਾਰੂਥਲ ਦਾ ਕਦੇ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ।

ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਦੰਦ ਮੀਚ ਕੇ ਰੇਤ 'ਤੇ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦਾ। ਉਹ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਗਿੜਗਿੜਾਉਂਦਾ

"ਹੁਣ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੇ ਹੀ ਛੱਡ ਦਿਓ। ਹੋਰ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ।"

ਯੇਵਸੂਕੋਵ ਉਸਦੇ ਕਰੀਬ ਜਾਂਦਾ, ਡਾਂਟਦਾ-ਝਾੜਦਾ ਅਤੇ ਧੱਕਦਾ ਹੋਇਆ ਕਹਿੰਦਾ- "ਚੱਲ ਅੱਗੇ! ਇਨਕਲਾਬ ਨੂੰ ਪਿੱਠ ਦਿਖਾਉਂਦਿਆਂ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ?''

ਇਹ ਲੋਕ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਉੱਠਦੇ। ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਪੈਂਦੇ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੱਕ ਸਿਪਾਹੀ ਰੀਂਘਦਾ ਹੋਇਆ ਇੱਕ ਪਹਾੜੀ ਦੀ ਚੋਟੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸੁੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸਿਰ ਘੁਮਾ ਕੇ ਚੀਕ ਪਿਆ:

"ਭਰਾਵੋ ਅਰਾਲ।"

ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਮੂੰਹ ਭਾਰ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਯੇਵਸੂਕੋਵ ਆਪਣੀ ਬਚੀ ਖੁਚੀ ਤਾਕਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰ ਕੇ ਪਹਾੜੀ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹਿਆ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਫੁੱਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਅੱਖਾ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਚਕਾਚੌਂਧ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਨੀਲੱਤਣ ਦੇਖੀ। ਉਸ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਟੇਢੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਨਾਲ ਰੇਤ ਖੁਰਚਣ ਲੱਗਿਆ।

ਕਮੀਸਾਰ ਨੇ ਕੰਲੋਬਸ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ "ਜ਼ਮੀਨ ।" ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਸਪੇਨੀ ਮਲਾਹ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਨਾਲ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਡੈੱਕ ਨੂੰ ਖੁਰਚਣ ਲੱਗਦੇ ਸਨ।

24 / 68
Previous
Next