ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਪਤਲੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਸ ਨੇ ਮਰਿਊਤਕਾ ਦੀ ਬਾਂਹ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਸਹਿਜੇ ਜਿਹੇ ਉਸ ਦੀ ਬਾਂਹ ਥਪਥਪਾਉਂਦਿਆਂ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਕਿਹਾ

"ਸ਼ੁਕਰੀਆ, ਪਿਆਰੀ!"

ਮਰਿਊਤਕਾ ਦੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਲਾਲੀ ਦੌੜ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਦਾ ਹੱਥ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ।

"ਅਹਿਸਾਨ ਪ੍ਰਗਟ ਨਾ ਕਰੋ । ਧੰਨਵਾਦ ਕਹਿਣ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੂੰ ਕੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਰਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ? ਮੈਂ ਜਾਨਵਰ ਹਾਂ ਜਾਂ ਇਨਸਾਨ ?"

"ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ... ਤੇਰਾ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਪਈ ਸੀ ? ਖੁਦ ਤੇਰੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਰਹੀ।"

ਮਰਿਊਤਕਾ ਘੜੀ ਕੁ ਤਾਂ ਚੁਪ ਰਹੀ, ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਉਲਝੀ ਹੋਈ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਹਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਹੱਸ ਪਈ।

"ਦੁਸ਼ਮਣ ? ਹੱਥ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਚੁੱਕਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ । ਵੱਡਾ ਆਇਆ ਦੁਸ਼ਮਣ,! ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿੱਚ ਇਹੀ ਲਿਖਿਆ ਸੀ। ਗੋਲੀ ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਸਿੱਧੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲੀ। ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਖੁੰਝ ਗਿਆ। ਉਹ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ । ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਲਈ ਲਗਾਤਾਰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਣਾ ਪਏਗਾ। ਲੈ, ਖਾਹ!"

ਮਰਿਊਤਕਾ ਨੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਵੱਲ ਪਤੀਲੀ ਵਧਾਈ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਚਰਬੀ ਵਾਲੀ ਸੁਨਹਿਰੀ ਮੱਛੀ ਤੈਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੱਛੀ ਦੀ ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਅਤੇ ਪਿਆਰੀ ਪਿਆਰੀ ਮਹਿਕ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਪਤੀਲੀ ਵਿੱਚ ਮੱਛੀ ਦੇ ਕੁਝ ਟੁਕੜੇ ਕੱਢੇ ਅਤੇ ਮਜ਼ੇ ਨਾਲ ਖਾਣ ਲੱਗਿਆ।

"ਬੇਹੱਦ ਨਮਕੀਨ ਹੈ। ਗਲਾ ਜਲ ਰਿਹਾ ਹੈ।"

"ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ, ਇਹਦਾ। ਜੇ ਮਿੱਠਾ ਪਾਣੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੱਛੀ ਨੂੰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਉਬਾਲ ਕੇ ਲੂਣ ਕੱਢ ਲੈਂਦੇ। ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੱਛੀ ਨਮਕੀਨ, ਪਾਣੀ ਵੀ ਨਮਕੀਨ! ਕੀ ਮੁਸੀਬਤ ਹੈ, ਮੱਛੀ ਦਾ ਹੈਜਾ।"

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਪਤੀਲੀ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।

"ਕੀ ਹੋਇਆ ? ਹੋਰ ਨਹੀਂ, ਖਾਣਾ?"

"ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਖਾ ਲਿਆ। ਤੁਸੀਂ ਖਾਓ।"

"ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਏਹਨੂੰ, ਹਫ਼ਤੇ ਤੋਂ ਇਹੀ ਖਾ ਰਹੀ ਹਾਂ । ਗਲੇ 'ਚ ਫਸ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ ਇਹ ਤਾਂ ।"

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਕੂਹਣੀ ਦੇ ਭਾਰ ਲੇਟਿਆ ਸੀ।

"ਕਾਸ਼... ਸਿਗਰਟ ਹੁੰਦੀ।" ਉਸਨੇ ਹੌਂਕਾ ਭਰ ਕੇ ਕਿਹਾ।