ਤੂਫ਼ਾਨ ਆਉਂਦਾ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇਗਾ, ਮਛੇਰਿਆਂ ਨੇ ਉੱਥੋਂ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਜਲਦਬਾਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਰਾਸ਼ਨ ਸਮੇਟਣਾ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹੋਣਗੇ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਖੂਬ ਨਜ਼ਾਰੇ ਨੇ ਆਪਣੇ।"

ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਉਹ ਨਵੀਂ ਜਗ੍ਹਾ ਲਈ ਚੱਲ ਪਏ। ਊਠ ਵਾਂਗ ਲੱਦੀ ਹੋਈ ਮਰਿਊਤਕਾ ਅੱਗੇ-ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਲੱਦ ਲਿਆ ਸੀ। ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਚੱਕਣ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

"ਰਹਿਣ ਦੇ। ਕਿਤੇ ਫਿਰ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਲੈਣੇ ਦੇ ਦੇਣੇ ਪੈ ਜਾਣਗੇ। ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ! ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਦੁਬਲੀ-ਪਤਲੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹਾਂ।"

ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਰਫ਼ ਹਟਾਈ ਅਤੇ ਦਰਵਾਜਿਆਂ ਨੂੰ ਕਬਜ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ । ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤੰਦੂਰ ਮੱਛੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਕੇ ਜਲਾਇਆ ਅਤੇ ਅੱਗ ਸੇਕਣ ਲੱਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ 'ਤੇ ਸੁਖਦ ਮੁਸਕਾਨ ਖੇਡ ਰਹੀ ਸੀ।

"ਵਾਹ... ਕਿਆ ਸ਼ਾਹੀ ਠਾਠ ਹੈ ?"

"ਬਹੁਤ ਕਮਾਲ ਹੈ ਤੂੰ ਮਰਿਊਤਕਾ! ਉਮਰ ਭਰ ਤੇਰਾ ਅਹਿਸਾਨ ਮੰਨੂੰਗਾ... ਤੂੰ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਦਮ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ।"

"ਸੋ ਤਾਂ ਹੈ, ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ।"

ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਕੇ ਅੱਗ 'ਤੇ ਹੱਥ ਸੇਕਣ ਲੱਗੀ।

"ਗਰਮ ਹੈ, ਖੂਬ ਗਰਮ ਹੈ ...ਹਾਂ ਤਾਂ ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਅੱਗੇ ਕੀ ਕਰਾਂਗੇ ?"

"ਕੀ ਕਰਾਂਗੇ ? ਇੰਤਜ਼ਾਰ।"

"ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ?"

"ਬਸੰਤ ਦਾ! ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੀ ਸਮਾਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ- ਅੱਧਾ ਮਾਰਚ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ ਹੈ। ਬਸ ਇਹੀ ਕੋਈ ਦੋ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਹੋਰ ਗੱਲ ਹੈ। ਉਮੀਦ ਹੈ ਫਿਰ ਮਛੇਰੇ ਇੱਥੇ ਆਪਣੀਆਂ ਮੱਛੀਆਂ ਲੈਣ ਆਉਣਗੇ ਅਤੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਪਾਰ ਪਹੁੰਚਾਉਣਗੇ।"

"ਕਾਸ਼, ਐਦਾਂ ਹੀ ਹੋਵੇ। ਮੱਛੀਆਂ ਅਤੇ ਸੜੇ ਹੋਏ ਆਟੇ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਆਪਾਂ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਜਿਉਂਦੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਾਂਗੇ। ਦੋ ਹਫ਼ਤੇ ਹੋਰ ਜੀਅ ਲਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਖੇਡ ਖਤਮ, ਮੱਛੀ ਦਾ ਹੈਜ਼ਾ।"

"ਇਹ ਤੂੰ ਕੀ ਮੁਹਾਵਰਾ ਬੋਲਿਆ ਕਰਦੀ ਏਂ, ਹਰ ਵੇਲੇ 'ਮੱਛੀ ਦਾ ਹੈਜ਼ਾ' ? ਕਿੱਥੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਤੂੰ ਇਹ ?"

"ਆਪਣੇ ਅਸਤਰਖ਼ਾਨ ਵਿੱਚ। ਮਛੇਰੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੇ ਨੇ। ਗਾਲੀ ਗਲੋਚ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ। ਗਾਲਾਂ ਵਗੈਰਾ ਮੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ। ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹੀ ਕਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਦੀ ਭੜਾਸ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ।"

ਉਸਨੇ ਬੰਦੂਕ ਦੇ ਗਜ਼ ਨਾਲ ਤੰਦੂਰ ਵਿੱਚ ਮੱਛੀਆਂ ਹਿਲਾਈਆਂ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: