ਰਾਬਿਨਸਨ ਹੀ ਹੈਂ ਨਾ ?"

ਜਦੋਂ ਸਮੁੰਦਰੀ ਡਾਕੂਆਂ ਦੇ ਹਮਲੇ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮਰਿਊਤਕਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚਮਕ ਉੱਠੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੂੰ ਕਿਹਾ:

"ਇੱਕ ਜਣੇ 'ਤੇ ਦਸ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਏ ? ਬਹੁਤ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਸੀ ਨਾ ਇਹ ਤਾਂ, ਮੱਛੀ ਦਾ ਹੈਜਾ।"

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਆਖਿਰਕਾਰ ਕਹਾਣੀ ਖਤਮ ਕੀਤੀ।

ਮਰਿਊਤਕਾ ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਦੇ ਮੋਢੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਜਾਦੂ ਵਿੱਚ ਬੰਨ੍ਹੀ ਹੋਈ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਜਿਵੇਂ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ:

"ਕਮਾਲ ਹੈ! ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਜਾਣਦਾ ਏਂ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਇਆ ਕਰ।"

"ਕੀ ਸੱਚਮੁਚ ਤੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ ?"

"ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਧੀਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਬੀਤ ਜਾਏਗੀ। ਸਮੇਂ ਦਾ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚੱਲੇਗਾ।"

ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਉਬਾਸੀ ਲਈ।

"ਨੀਂਦ ਆ ਰਹੀ ਹੈ ?"

"ਨਹੀਂ... ਬਿਮਾਰੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ।"

"ਹਾਏ ਵਿਚਾਰਾ!"

ਮਰਿਊਤਕਾ ਨੇ ਫਿਰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਵਾਲ ਸਹਿਲਾਏ। ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸ ਵੱਲ ਚੁੱਕੀਆਂ।

ਉਹਨਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਅਜਿਹੀ ਗਰਮੀ ਸੀ, ਜੋ ਮਰਿਊਤਕਾ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਡੂੰਘਾਈਆਂ ਤੱਕ ਨੂੰ ਛੂਹ ਗਈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਸੁੱਧ-ਬੁੱਧ ਭੁੱਲ ਗਈ, ਝੁਕੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਖੁਸ਼ਕ ਅਤੇ ਫਟੇ ਹੋਏ ਬੁੱਲ ਲੇਫਟੀਨੈਂਟ ਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਅਤੇ ਖਰਵੀ ਗੱਲ੍ਹ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ।