ਦੀ ਟੱਕਰ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਗੱਲ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤਾਂ ਲੱਗਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ..."
ਉਸਨੇ ਗੱਲ ਵਿਚਾਲੇ ਹੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ।
ਉਸ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰੀਆਂ ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੁਮੇਲ 'ਤੇ ਜੰਮੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਚਿੰਗਾੜੀਆਂ ਨੱਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।
ਉਸ ਨੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਧੀਮੀ ਅਤੇ ਕੰਬਦੀ ਹੋਈ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ:
"ਬਾਦਬਾਨ।"
ਮਰਿਊਤਕਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਛਲ ਕੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਬਿਜਲੀ ਦੌੜ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ:
ਦੂਰ, ਬਹੁਤ ਦੂਰ, ਦੁਮੇਲ ਦੀ ਗਹਿਰੀ ਨੀਲੀ ਰੇਖਾ 'ਤੇ ਇੱਕ ਸਫੇਦ ਚੰਗਿਆੜੀ ਜਿਹੀ ਚਮਕ ਰਹੀ ਸੀ, ਝਿਲਮਿਲਾ ਰਹੀ ਸੀ - ਇੱਕ ਬਾਦਬਾਨ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਲਹਿਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਮਰਿਊਤਕਾ ਨੇ ਹਥੇਲੀਆਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਦਬਾ ਲਈ। ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਤਾਂ ਇਸ ਬਾਦਬਾਨ 'ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਅੱਖਾਂ ਗੱਡ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਲੈਫਟੀਨੈਂਟ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਮਰਿਊਤਕਾ ਦੇ ਹੱਥ ਫੜ ਲਏ, ਖਿੱਚ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛਾਤੀ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ, ਨੱਚਣ-ਟੱਪਣ ਲੱਗਿਆ ਅਤੇ ਮਰਿਊਤਕਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਘੁੰਮਾਉਣ ਲੱਗਿਆ।
ਉਹ ਨੱਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਫਟੀ ਪਤਲੂਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਂ ਪਤਲੀਆਂ ਪਤਲੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਉਛਾਲਦਾ ਹੋਇਆ ਆਪਣੀ ਕੁਰੱਖਤ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਗਾ ਰਿਹਾ ਸੀ:
ਸਾਗਰ ਦੇ ਉਸ ਨੀਲੇ ਨੀਲੇ ਪਸਾਰ ਵਿੱਚ
ਸਫ਼ੇਦ ਬਾਦਬਾਨ ਆਪਣੀ ਇੱਕ ਝਲਕ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ...
ਨੀਲੇ ਨੀਲੇ ਵਿੱਚ !.. ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ.... ਹੈ।
"ਬੰਦ ਕਰ ਇਹ ਬਕਵਾਸ ।" ਮਰਿਊਤਕਾ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
"ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਮਰਿਊਤਕਾ! ਕਮਲੀ! ਸੁੰਦਰੀਆਂ ਦੀ ਮਹਾਰਾਣੀ! ਹੁਣ ਜਾਨ ਬਚਣ ਦਾ ਰਾਹ ਨਿਕਲ ਆਇਆ! ਆਪਾਂ ਹੁਣ ਬਚ ਗਏ!"
"ਸ਼ੈਤਾਨ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਦਾ। ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਟਾਪੂ ਤੋਂ ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦੀ ਪ੍ਰਬਲ ਇੱਛਾ ਹੈ।"
"ਹੈ, ਪ੍ਰਬਲ ਇੱਛਾ ਹੈ! ਕਹਿ ਤਾਂ ਚੁੱਕਿਆ ਹਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਬਹੁਤ ਇੱਛਾ ਹੈ।"
"ਜ਼ਰਾ ਠਹਿਰ… ਸਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਕੇਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਧਰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
"ਇਸ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ ? ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਇੱਧਰ ਆ ਰਹੇ ਨੇ।"
