ਐਸੇ ਅਕੱਥ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦੀ ਹੀ ਜਪਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਅਕੱਥ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦੀ ਹੀ ਮਾਣੀ ਜਾਣੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ । ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਕਹਾਉਂਦਾ ਤੇ ਕਥਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤਿਵੇਂ ਹੀ ਰੱਬੀ ਬਾਣੀ ਦੁਆਰਾ (ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੁਆਰਾ) ਉਸ ਨੂੰ ਕਥੀਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨੂੰ ਕਥਨਹਾਰਾ ਸਿਵਾਏ ਗੁਰੂ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਹੀ ਧੂਰੋਂ ਆਈ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਹੈ । ਏਸ ਨੂੰ ਏਸੇ ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਹੀ, ਨਿਰੇ ਨਿਰਬਾਣ ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਹੀ ਕਥਨਾ, ਉਚਾਰਨਾ ਗਾਵਨਾ ਗੁਣਕਾਰੀ ਅਤੇ ਕਲਿਆਨ-ਦਾਤਾਰੀ ਹੈ।

ਮਨ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਮਿ ਵਡਾਈ ॥

ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਣਾ ਕੋਈ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਮਿ ਮੁਕਤਿ ਗਤਿ ਪਾਈ ॥੧॥ਰਹਾਉ॥

ਸਬਦਿ ਭਉ ਭੰਜਨੁ ਜਮਕਾਲ ਨਿਖੰਜਨੁ ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥

ਹਰਿ ਸੁਖਦਾਤਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਤਾ ਸਹਜੇ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥੧॥

ਭਗਤਾ ਕਾ ਭੋਜਨੁ ਹਰਿ ਨਾਮ ਨਿਰੰਜਨੁ ਪੈਨਣੁ ਭਗਤਿ ਬਡਾਈ ॥

ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਸਦਾ ਹਰਿ ਸੇਵਨਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਸੋਭਾ ਪਾਈ ॥੨॥

ਮਨਮੁਖ ਬੁਧਿ ਕਾਚੀ ਮਨੂਆ ਡੋਲੈ ਅਕਥੁ ਨ ਕਥੈ ਕਹਾਨੀ ॥

ਗੁਰਮਤਿ ਨਿਹਚਲੁ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਸਾਚੀ ਬਾਨੀ ॥੩॥

ਮਨ ਕੇ ਤਰੰਗ ਸਬਦਿ ਨਿਵਾਰੇ ਰਸਨਾ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਈ ॥

ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿ ਰਹੀਐ ਸਦ ਅਪੁਨੇ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਲਿਵਲਾਈ॥੪॥

ਮਨੁ ਸਬਦਿ ਮਰੈ ਤਾ ਮੁਕਤੋ ਹੋਵੈ ਹਰਿ ਚਰਣੀ ਚਿਤੁ ਲਾਈ ॥

ਹਰਿ ਸਰੁ ਸਾਗਰੁ ਸਦਾ ਜਲੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਾਵੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਈ ॥੫॥

ਸਬਦੁ ਵੀਚਾਰਿ ਸਦਾ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ਹਉਮੈ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਮਾਰੀ ॥

ਅੰਤਰਿ ਨਿਹਕੇਵਲੁ ਹਰਿ ਰਵਿਆ ਸਭੁ ਆਤਮਰਾਮੁ ਮੁਰਾਰੀ ॥੬॥

ਸੇਵਕ ਸੇਵਿ ਰਹੇ ਸਚਿ ਰਾਤੇ ਜੋ ਤੇਰੈ ਮਨਿ ਭਾਣੇ ॥

ਦੁਬਿਧਾ ਮਹਲੁ ਨ ਪਾਵੈ ਜਗਿ ਝੂਠੀ ਗੁਣ ਅਵਗਣ ਨ ਪਛਾਣੇ ॥੭॥

ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਲਏ ਅਕਥ ਕਥੀਐ ਸਚੁ ਸਬਦੁ ਸਚੁ ਬਾਣੀ ॥

ਨਾਨਕ ਸਾਚੇ ਸਚਿ ਸਮਾਣੇ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮੁ ਵਖਾਣੀ ॥੮॥੧॥

ਸਾਰਗ ਮਹਲਾ ੩ ਅਸ: ਪੰਨਾ ੧੨੩੩

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਵਿਚ ਹੀ ਸਚੀ ਵਡਿਆਈ ਹੈ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਡੇਰਾ ਹੈ । ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨਾਮ ਵਡਾਈ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਸੁੱਚੀ ਵਡਾਈ ਸਮਝਿਆ ਹੈ, ਓਹ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਨਾਮ-ਅਭਿਆਸ ਤੋਂ ਛੁਟ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਲਗਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ । ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੰਮ ਵਿਚਿ ਲਗਣਾ ਹੀ ਛੁਟੇਰਾਪਣ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਮੁਕਤੀ ਤੇ ਗਤੀ ਲਿਆਣ ਦਾ