ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ, ਜੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਭਾਣੇ ਹਨ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਵਿਚਿ ਰੱਤੇ ਹੋਏ ਭੀ, ਉਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨਹਾਰੇ ਸੇਵਕ ਹੀ ਬਣੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ । ਜਗਤ ਦੇ ਮਾਇਆਧਾਰੀ ਸੰਸਾਰ-ਕਾਰੀ ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਅੰਦਰਿ ਦੁਬਿਧਾ ਹੀ ਸਦਾ ਅੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਝੂਠੀ ਬੁੱਧੀ ਗੁਣ ਅਵਗੁਣ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣ ਸਕਦੀ । ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੀ ਸਹਜ ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕੀ ਪਛਾਣਨਾ ਸੀ ?

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਰੂਪ ਨੇ ਮੇਲ ਲੈਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਆਪਣੇ ਨਾਲਿ, ਉਹ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਰੂਪੀ ਸੱਚੇ ਸ਼ਬਦ ਤੇ ਸੱਚੀ ਬਾਣੀ ਨੂੰ ਕਥਣ ਦੀ ਸੱਚੀ ਸਬੁੱਧੀ ਦੇ ਪਾਤ੍ਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ-'ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਲਏ ਅਕਥ ਕਥੀਐ ਸਚੁ ਸਬਦੁ ਸਚੁ ਬਾਣੀ ॥ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਫੁਰਮਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਓਹੀ ਲੋਕ ਸੱਚੇ ਪੁਰਸ਼ ਹਨ ਜੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸੱਚੇ ਨਾਮ ਵਿਚਿ ਸਮਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਨਾਮ ਵਖਾਨਣਾ ਹੀ ਸਾਚੇ ਸਬਦੁ ਵਾਲੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦਾ ਪਛਾਨਣਾ ਹੈ।

ਮਨ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਕੀ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥

ਹਰਿ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਸੋਈ ਜਨੁ ਪਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਿਰਲੈ ਜਾਣੀ ॥੧॥ਰਹਾਉ॥

ਹਰਿ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰੁ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰੁ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਪਛਾਨਿਆ ॥

ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਕਰਮ ਕਰਹਿ ਭਾਇ ਦੂਜੈ ਬਿਨੁ ਸਬਦੇ ਬਉਰਾਨਿਆ ॥੧॥

ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਨਾਵੈ ਸੋਈ ਜਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਫਿਰਿ ਮੈਲਾ ਮੂਲਿ ਨ ਹੋਈ॥

ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਸਭੁ ਜਗੁ ਹੈ ਮੈਲਾ ਦੂਜੈ ਭਰਮਿ ਪਤਿ ਖੋਈ ॥੨॥

ਕਿਆ ਦਿੜਾਂ ਕਿਆ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਤਿਆਗੀ ਮੈ ਤਾ ਬੂਝ ਨ ਪਾਈ॥

ਹੋਹਿ ਦਇਆਲੁ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਿ ਹਰਿ ਜੀਉ ਨਾਮੋ ਹੋਇ ਸਖਾਈ ॥੩॥

ਸਚਾ ਸਚੁ ਦਾਤਾ ਕਰਮ ਬਿਧਾਤਾ ਜਿਸੁ ਭਾਵੈ ਤਿਸੁ ਨਾਇ ਲਾਏ ॥

ਗੁਰੂ ਦੁਆਰੈ ਸੋਈ ਬੂਝੈ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪਿ ਬੁਝਾਏ ॥੪॥

ਦੇਖਿ ਬਿਸਮਾਦੁ ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਹੀ ਚੇਤੇ ਆਵਾਗਉਣੁ ਸੰਸਾਰਾ ॥

ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਸੋਈ ਬੁਝੈ ਪਾਏ ਮੋਖ ਦੁਆਰਾ ॥੫॥

ਜਿਨ ਦਰੁ ਸੂਝੈ ਸੇ ਕਦੇ ਨ ਵਿਗਾੜਹਿ ਸਤਿਗੁਰਿ ਬੂਝ ਬੁਝਾਈ ॥

ਸਚੁ ਸੰਜਮੁ ਕਰਣੀ ਕਿਰਤਿ ਕਮਾਵਹਿ ਆਵਣੁ ਜਾਣੁ ਰਹਾਈ ॥੬॥

ਸੇ ਦਰਿ ਸਾਚੈ ਸਾਚੁ ਕਮਾਵਹਿ ਜਿਨ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਚੁ ਅਧਾਰਾ ॥

ਮਨਮੁਖ ਦੂਜੈ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਏ ਨ ਬੂਝਹਿ ਵਿਚਾਰਾ ॥੭॥

ਆਪੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਪੇ ਦੇਵੈ ਆਪੇ ਕਰਿ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ॥

ਨਾਨਕ ਸੇ ਜਨ ਥਾਇ ਪਏ ਹੈ ਜਿਨ ਕੀ ਪਤਿ ਪਾਵੈ ਲੇਖੈ ॥੮॥੩॥

ਸਾਰਗ ਮਹਲਾ ੩, ਪੰਨਾ ੧੨੩੪-੩੫