ਗੁਰਬਾਣੀ ਜੋ ਹੈ ਸੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਹੈ। ਇਹ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਕਿਸੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ ਨੇ ਹੀ ਜਾਣੀ ਹੈ । ਜਿਸ ਉਤੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਨਦਰ ਹੋਵੇ, ਸੋਈ ਜਨ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੁਆਰਿਓਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਵਾਸਤਵ ਵਿਚਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਹੀ ਇਹ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਹੈ, ਜੋ ਧੁਰੋਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਨੇ ਲਿਆਂਦੀ ਹੈ । ਗੁਰੂ-ਬਾਣੀ ਦੀ ਧੁਰੋਂ ਆਈ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਮਹਾਣੀ ਹੈ ।

ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ ਅਤੇ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਗੁਰੂ ਦੇ ਦੀਖਤ ਸ਼ਬਦ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਇਹ ਗੁਰ-ਦੀਖਿਅਤ ਗੁਰ ਸ਼ਬਦ ਮਂਤ੍ਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ, ਨਾਮੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਤੁੱਲ ਹੀ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ ਅਤੇ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰ ਹੈ । ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰ ਅਤੇ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰ ਸਤਿਗੁਰ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਨੇ ਹੀ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ ਇਹ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸ਼ਬਦ ਲਿਆਂਦਾ। ਇਸ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਵਿਚਿ ਅਲੌਕਿਕ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰੀ ਕਲਾ ਛੁਪੀ ਛੁਪਾਈ ਹੋਈ ਹੈ । ਇਸ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੇ ਐਸੇ ਅਪਰੰਪਰ ਪਾਰਸ ਰਸਾਇਣੀ ਗੁਣ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਜਪਣਹਾਰਾ, ਅਭਿਆਸ ਕਰਨਹਾਰਾ ਅਭਿਆਸੀ ਜਨ ਜਪ ਜਪ ਕੇ. ਅਭਿਆਸ-ਕਮਾਈ ਕਰ ਕਰ ਕੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿਚਿ ਹੀ ਸਮਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਅਕਹਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸਾਇਣ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਸੋਈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਭਿਆਸੀ ਜਨ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉਪਰ ਇਸ ਦੀ ਪਾਰਸ-ਕਲਾ ਵਰਤੀ ਵਾਪਰੀ ਹੈ । ਆਮ ਅਲਪਗ ਬੁੱਧੀ ਵਾਲਿਆਂ ਸੁਸ਼ਕ ਗਿਆਨੀਆਂ ਨੂੰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੇ ਏਹਨਾਂ ਅਕੱਥ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਉੱਕਾ ਹੀ ਬੋਧ ਨਹੀਂ । ਜਦ ਤਾਈਂ ਓਹ ਗੁਰੂ ਦੁਆਰਿਓਂ ਗੁਰ-ਦੀਖਿਆ ਲੈ ਕੇ ਇਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਲਾ ਵਾਲੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਕਰਨ ਵਿਚਿ ਜੁਟਦੇ ਨਹੀਂ, ਉਤਨਾ ਚਿਰ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦਾ ਪਤਾ ਕਦਾਚਿਤ ਨਹੀਂ ਲਗ ਸਕਦਾ । ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਇਹ ਇਕ ਬੜੀ ਅਸਚਰਜ ਖੇਡ ਆਪਣੇ ਵਸੀਕਾਰ ਰਖੀ ਹੈ । ਇਸ ਅਸਚਰਜ ਗੁਣੀ ਅਕੱਥ-ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਅਕਲ ਕਲਾ ਵਾਲੀ, ਪਾਰਸ ਰਸਾਇਣਤਾ ਵਾਲੀ ਖੇਡ ਉਥੇ ਹੀ ਵਰਤਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਘਟ ਵਿਖੇ ਕਿ ਅਕੱਥ ਗੁਣਾਂ ਵਾਲਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਪਾਰਸ-ਅਭਿਆਸੀ-ਕਲਾ ਵਾਲਾ ਹੋ ਕੇ ਵਰਤਦਾ ਹੈ। ਤਾਂ ਹੀ ਤੇ ਇਹ ਪਾਰਸ- ਕਲਾ ਵਾਲੀ ਦਾਤਿ ਵਿਰਲੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਗੁਰੂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਪਾਤ੍ਰ ਹੋਣ । ਇਸ ਗੁਰੂ ਵਰੋਸਾਈ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਦਾਤਿ ਤੋਂ ਘੁੱਥੇ ਹੋਏ ਪ੍ਰਾਣੀ ਭਾਵੇਂ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਬਹੁ-ਬਿਧੀ ਆਨਮਤ ਕਰਮ ਕਰਨ, ਉਹ ਸਭ ਦੂਜੇ ਭਾਇ ਦੇ ਦੁਰਕਰਮੀ ਹੋਣ ਕਰਿ ਇਸ ਦਾਤਿ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸ਼ਬਦ (ਗੁਰ ਮੰਤ੍ਰ) ਬਿਹੂਣ (ਕਮਲੇ) ਹੀ ਫਿਰਦੇ ਹਨ । ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਹੀ ਇਸ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ