ਹੈ, ਨਿਰਾ ਕੂੜ ਪਸਾਰਾ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਹੈ । ਏਥੋਂ ਚੱਲਣ ਅਤੇ ਗੁਰਪੁਰੀ ਵਿਚਿ ਜਾਇ ਵਸਣ ਦੀ ਲਿੱਲ ਹੀ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ । ਇਹ ਸਭ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ ਦਾ ਹੀ ਅਸਚਰਜ ਪ੍ਰਤਾਪ ਹੈ।

ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾਵੀ ਅਸਚਰਜ ਅਤੇ ਅਕੱਥ ਮੰਡਲਾਂ ਵਿਚਿ ਰਮੀ ਹੋਈ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ ਦਾ ਦਾਤਾ ਸਤਿਗੁਰੂ ਹੈ। ਸਤਿਗੁਰੂ ਬਾਝੋਂ ਹੋਰ ਦਾਤਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ । ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਗੁਰ-ਦੀਖਿਆ-ਮਈ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਅਕੱਥ ਦਾਤਿ ਮਿਲਦੀ ਹੈ । ਇਸ ਦਾ ਦਾਤਾ ਭੀ ਆਪ ਸਤਿਗੁਰੂ ਹੀ ਹੈ। ਸਤਿਗੁਰੂ ਹੀ ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆ ਦੁਆਰਾ ਜੀਅ ਦਾਨ ਦੇ ਕੇ ਜਗਿਆਸੂ ਜਨਾਂ ਤੇ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵਣਹਾਰਾ ਹੈ ਤੇ ਸੱਚੇ ਨਾਮ ਤੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮੀ ਦੀ ਜੋਤਿ ਵਿਚਿ ਸਮਾਉਣਹਾਰਾ ਹੈ ਤੇ ਸੱਚੇ ਨਾਮ ਤੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮੀ ਦੀ ਜੋਤਿ ਵਿਚਿ ਸਮਾਉਣਹਾਰਾ ਹੈ । ਵਡਭਾਗੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਗਿਆਸੂ ਜਨ ਨੂੰ ਹੀ ਜਦੋਂ ਇਸ ਅਕੱਥਨੀਯ ਚੁੰਭਕੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ ਦਾ ਇੱਕ ਕਿਣਕਾ ਭੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਰਵਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਰਾਵੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ ਨੂੰ ਰਾਉਂਦਾ ਹੈ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਰਵਣ ਦਾ ਓਤਿ ਪੋਤਿ ਬਿਸਮਾਦੀ ਸੁਆਦ ਅਹਿਲਾਦ ਏਸੇ ਅਵਸਥਾ ਵਿਖੇ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ । ਏਸੇ ਅਕੱਥਨੀਯ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚਿ ਹੀ ਰਵਦਿਆਂ ਰਵਦਿਆਂ ਸਹਜ ਸਮਾਧੀ ਲਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਇਸ ਅਨੂਪਮ ਅਸਚਰਜ ਅਕਥਨੀਯ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰਮੰਤ੍ਰ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਮਾਈ ਕਰਕੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਗਿਆਸੂ ਜਨ ਦਾ ਮਨ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰਿ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਰੂਪ ਸੱਚੀ ਬਾਣੀ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਸੱਚਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨਿਰੰਜਨ ਨਿਰੰਕਾਰ ਅਲੱਖ ਹੈ, ਲਖਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ । ਪ੍ਰੰਤੂ ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮ-ਬੇਧੇ ਹੀਅਰੇ ਨੇ ਇਸ ਅਕੱਥ ਗੁਰ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਕਥਿਆ ਹੈ, ਪਰ ਅਕੱਥ ਸਰੂਪ ਵਿਚ ਹੀ ਇੰਨ ਬਿੰਨ ਕਥਿਆ ਹੈ । ਸੁਖਦਾਤਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜਦੋਂ ਆਪ ਦਇਆ ਦੇ ਘਰ ਵਿਚਿ ਆਵੇ ਤਾਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਆਪਣਾ ਜ ਪ ਆਪ ਹੀ ਜਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਾਰੀ ਅਲੱਖਤਾ ਨੂੰ ਲਖਾਉਂ ਦਾ ਤੇ ਅਕੱਥਤਾ ਨੂੰ ਕਥਾਉਂਦਾ ਹੈ ।

ਸਹਿਜ ਦੀ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਖੇ ਜਿਸ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ ਨੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਧਿਆਇਆ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਫਿਰਿ ਮੁੜ ਕੇ ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਲੱਖ ਚਉਰਾਸੀ ਵਿਚਿ ਭਉਣ ਦਾ ਗੇੜ ਸਭ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਸ ਦਾ ਪੰਜ-ਭੂਤਕੀ ਸਰੀਰ ਮਨ ਵਿਚਿ ਹੀ ਸਮਾਇ ਕੇ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ । ਪਲਟ ਕੇ ਮਨ ਦਾ ਆਤਮ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਸਭ ਆਤਮ-ਰੰਗੀ ਖੇੜੇ ਖਿੜ ਰਹੇ ਹਨ । ਵਿਚਹੁੰ ਆਪਾ ਭਾਵ ਉੱਕਾ ਹੀ ਬਿਨਸ ਗਿਆ ਹੈ । ਇਸ ਬਿਧਿ ਸੱਚੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਪ੍ਰਤਾਪ