ਜਪੀਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਕੀ ਜਾਣੇ ਕਿ ਕੈਸਾ ਉਹ ਨਾਉਂ ਹੈ ? ਕਥਨੀ ਬਦਨੀ ਉੱਕੀ ਹੀ ਰਹਿ ਖਲੋਏ । ਇਸ ਅਕੱਥ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਸੋਈ ਬੁੱਝਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦਾਤਾਰ ਦੀ ਦਾਤਿ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਵਿਖੇ ਦਿਨਸ ਰਾਤ ਅੰਤਰਿ-ਆਤਮੇ ਲਿਵ ਲਾਈ ਰਖੇ, ਸੋਈ ਸੱਚਾ ਪੁਰਖ ਗਿਆਨੀ ਹੈ, ਜੋ ਸਚ ਨਾਮ ਵਿਖੇ ਸਮਾਇਆ ਹੀ ਰਹੇ ।

ਸਤਿਗੁਰ ਸਬਦੀ ਇਹੁ ਮਨੁ ਭੇਦਿਆ ਹਿਰਦੈ ਸਾਚੀ ਬਾਣੀ ॥

ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਅਲਖੁ ਨ ਜਾਈ ਲਖਿਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥

ਆਪੇ ਦਇਆ ਕਰੇ ਸੁਖਦਾਤਾ ਜਪੀਐ ਸਾਰਿੰਗਪਾਣੀ ॥੩॥੪॥

ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੩, ਪੰਨਾ ੧੨੫੯

ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਸੱਚੀ ਬਾਣੀ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਵਸਿਆਂ ਸਤਿਗੁਰ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਇਹ ਮਨ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਮੇਰਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਅਲੱਖ ਹੈ, ਉਹ ਕਿਸੇ ਬਿਧੀ ਭੀ ਲਖਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ । ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਲਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਗੁਰਬਾਣੀ ਰੂਪੀ ਕਥਾ ਭੀ ਇਕ ਅਕੱਥ ਕਹਾਣੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਭੀ ਕਥੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ, ਅਲਪਗ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੀ ਵੀਚਾਰ ਕਥਾ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ । ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੁਖਦਾਤਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਆਪ ਦਇਆ ਕਰੇ, ਉਹ ਹੀ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ (ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ) ਨੂੰ ਜਪਣ ਲਗਦਾ ਹੈ ।

ਤ੍ਰੈਗੁਣ ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਪਸਾਰਾ ਸਭ ਵਰਤੈ ਆਕਾਰੀ॥

ਤੁਰੀਆ ਗੁਣੁ ਸਤਸੰਗਤਿ ਪਾਈਐ ਨਦਰੀ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰੀ ॥੨॥

ਚੰਦਨ ਗੰਧ ਸੁਗੰਧ ਹੈ ਬਹੁ ਬਾਸਨਾ ਬਹੁਕਾਰਿ ॥

ਹਰਿ ਜਨ ਕਰਣੀ ਉਤਮ ਹੈ ਹਰਿ ਕੀਰਤਿ ਜਗਿ ਬਿਸਥਾਰਿ ॥੩॥

ਕ੍ਰਿਪਾ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਿ ਠਾਕੁਰ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਉਰਧਾਰਿ ॥

ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੂਰਾ ਪਾਇਆ ਮਨਿ ਜਪਿਆ ਨਾਮੁ ਮੁਰਾਰਿ ॥੪॥੯॥

ਮਲਾਰ ਮਹਲਾ ੩, ਪੰਨਾ ੧੨੬੦-੬੧

ਜਿਤਨੀ ਸਾਕਾਰ ਸਰੂਪ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਹੈ, ਸਭ ਵਿਚਿ ਤ੍ਰੈਗੁਣ ਮਾਇਆ ਦਾ ਮੋਹ-ਪਸਾਰਾ ਹੀ ਵਰਤ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਤੁਰੀਆ ਗੁਣੀ ਅਵਸਥਾ ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੀ ਸਤਸੰਗਤਿ ਵਿਚਿ ਮਿਲ ਕੇ ਹੀ ਪਾਈਦੀ ਹੈ । ਗੁਰਬਾਣੀ, ਹਰਿ-ਜਸ, ਇਹ ਸਭ ਤੁਰੀਆ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਹੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ । ਇਹ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਦਰ ਨਾਲ ਹੀ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਪਾਰ-ਉਤਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਉਹ ਵੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਦਰ ਕਰਕੇ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।

ਚੰਦਨ ਦੀ ਸੁਗੰਧੀ ਉਸ ਦੀ ਵਾਸ਼ਨਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਮਹਿਕਦੀ ਹੈ, ਵਾਸ਼ਨਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਖਿੰਡੀ ਹੋਈ ਹੈ । ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਮ ਜਪਣ ਵਾਲੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ ਦੀ ਚੰਦਨ