ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਥਾ ਸੁਣਾਇ ਪ੍ਰਭ ਗੁਰਮਤਿ ਹਰਿ ਰਿਦੈ ਸਮਾਣੀ ॥

ਜਪਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਥਾ ਵਡਭਾਗੀਆ ਹਰਿ ਉਤਮ ਪਦੁ ਨਿਰਬਾਣੀ ॥

ਗੁਰਮੁਖਾ ਮਨਿ ਪਰਤੀਤਿ ਹੈ ਗੁਰਿ ਪੂਰੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਣੀ ॥੧॥

ਮਨ ਮੇਰੇ ਮੈ ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਥਾ ਮਨਿ ਭਾਣੀ ॥

ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਥਾ ਨਿਤ ਸਦਾ ਕਰਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥੧॥ਰਹਾਉ॥

ਮੈ ਮਨੁ ਤਨੁ ਖੋਜਿ ਢੰਢੋਲਿਆ ਕਿਉ ਪਾਈਐ ਅਕਥ ਕਹਾਣੀ ॥

ਸੰਤ ਜਨਾ ਮਿਲਿ ਪਾਇਆ ਸੁਣਿ ਅਕਥ ਕਥਾ ਮਨਿ ਭਾਣੀ ॥

ਮੇਰੈ ਮਨਿ ਤਨਿ ਨਾਮੁ ਅਧਾਰੁ ਹਰਿ ਮੈ ਮੇਲੇ ਪੁਰਖ ਸੁਜਾਣੀ ॥੨॥੫॥

ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੪, ਪੰਨਾ ੯੯੬

ਆਹਾ ! ਕੈਸਾ ਨਿਬੇੜਾ ਹੈ ਹਰਿ ਕਥਾ ਦਾ ਇਸ ਗੁਰਵਾਕ ਅੰਦਰਿ । ‘ਹਰਿ ਹਰਿ' ਪਦ ਦੋ ਵਾਰ ਆਉਣ ਦਾ ਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ਬਾਰੰਬਾਰ ਨਾਮ ਜਪਣਾ ਹੀ ਏਥੇ 'ਹਰਿ ਕਥਾ' ਕਰਨਾ ਹੈ । ਹੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ! ਐਸੀ ਹੀ ਗੁਰਮਤਿ ਕਥਾ ਗੁਰਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾਇ । ਹੋਰ ਕਬੋਲੀਆਂ ਪਾਉਣ ਵਾਲੀ ਅਰਥਾਂ ਬੇਅਰਥਾਂ ਵਾਲੀ ਕਥਾ ਤੋਂ ਗੁਰਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਅ । ਗੁਰਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰਿ ਇਹੀ ਗੁਰਮਤਿ ਕਥਾ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਸਦਾ ਸਮਾਈ ਰਹੇ। ਜੈਸੇ ਕਿ ਸਚਿਆਰ ਗੁਰਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਸਦਾ ਸਮਾਈ ਹੋਈ ਹੈ । ਦਜੀ ਤੁਕ ਅੰਦਰਿ ਤਾਂ ਏਦੂੰ ਭੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਵਾਜ਼ਿਆ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ-"ਜਪਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਥਾ ਵਡਭਾਗੀਆ ॥ ਹੇ ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੱਖਾ ! ਤੂੰ ਏਸੇ ਹਰ ਹਰ ਨਾਮ ਦੀ (ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਰੂਪੀ) ਕਥਾ ਹੀ ਸਦਾ ਜਪਦਾ ਰਹੁ । 'ਜਪਿ' ਪਦ ਦਾ ਸਪੱਸਟ ਨਿਖਰਵਾਂ ਆਉਣਾ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਨਿਖਰਵਾਂ ਨਿਖੇੜਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ 'ਹਰਿ ਕਥਾ' ਜਪਣ ਲਈ ਹੈ, ਕਰਨ ਲਈ, ਕਬਲੀਆਂ ਪਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਜੈਸੇ ਕਿ ਆਮ ਕਥੋਗੜ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਫੇਰ ਫੁਰਮਾਉਂਦਾ ਹੈ ਇਹ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਕਿ ਇਹ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਹੀ "ਉਤਮ ਪਦ ਨਿਰਬਾਣੀ" ਹੈ। ਗੁਰਮਤਿ ਦਾ ਇਹ ਗੂੜ ਗੁੱਝਾ ਭੇਦ ਰਮਜ਼ੀ ਅਸੂਲ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਕਰਦਿਆ ਜੋਤਿ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਨਾਮ (ਜੋਤੀਸ਼ ਨਾਮੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਅਭੇਦ) ਨਿਰਬਾਣ ਪੱਦ ਵਿਚਿ ਜਾ ਪਰਵੇਸ਼ ਹੋਈਦਾ ਹੈ। ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸੀ ਜਨ ਨੂੰ ਜੀਉਂਦੇ ਜੀਅ ਹੀ ਇਸ ਨਿਰਬਾਣ ਪਦ ਦੀ ਉਤਮ ਪਦਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਤਾਂ ਨਿਰੀ ਏਸ ਉਤਮ ਪਦ ਨਿਰਬਾਣ ਵਿਖੇ ਜਾ ਸਮਾਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਗੁਰੂ ਪੂਰੇ ਦੁਆਰਾ ਇਸ ਨਾਮ, ਨਿਰਬਾਣ ਪਦੀ ਨਾਮ ਵਿਚਿ. ਸਮਾਏ ਹੋਏ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨਾਂ ਨੂੰ ਮਨ ਬਚਨ ਕਰਮ ਕਰਕੇ ਇਸ ਗੁਰਮਤਿ ਭੇਦ ਰਮਜ਼ੀ ਅਸੂਲ ਦੀ ਪੱਕੀ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੈ । ਗੁਰਮੁਖਾ