ਜਿਥੇ ਕਿਥੇ ਭੀ ਇਸ ਗੁਰਬਾਣੀ (ਜੋ ਨਾਮ ਸਰੂਪ ਹੈ) ਦਾ ਕਥਨ ਰੂਪੀ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਯਾ ਕੀਰਤਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਓਥੇ ਓਥੇ ਹੀ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨ ਚਲਿ ਚਲਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਤਿਥੈ ਸਦਾ ਸਤਿਸੰਗ ਹੈ। ਇਸ ਸਤਿਸੰਗ ਵਿਚਿ ਤਦਰੂਪ ਹੋਇਆ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਪਰਤੱਖ ਦਰਸ਼ਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਵਿਚਿ ਸਮਾ ਕੇ ਗੁਰਮੁਖ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਹੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੇਖ ਪੇਖ ਕੇ ਹਰੇ ਹੋਈਦਾ ਹੈ । ਯਥਾ ਗੁਰਵਾਕ:-

ਜਿਥੈ ਕੋਇ ਕਥਨਿ ਨਾਉ ਸੁਣੰਦੋ ਮਾ ਪਿਰੀ ॥

ਮੂੰ ਜੁਲਾਉ ਤਥਿ ਨਾਨਕ ਪਿਰੀ ਪਸੰਦ ਹਰਿਓ ਥੀਓਸਿ ॥੨॥੨੦॥

ਮ: ੫, ਮਾਰੂ ਡਖਣੇ ਕੀ ਵਾਰ, ਪੰਨਾ ੧੧੦੧

ਭੋਗਹੁ ਭੁੰਚਹੁ ਭਾਈਹੋ ਪਲੈ ਨਾਮੁ ਅਗਥਾ ॥

ਨਾਮੁ ਦਾਨੁ ਇਸਨਾਨੁ ਦਿੜੁ ਸਦਾ ਕਰਹੁ ਗੁਰ ਕਥਾ ॥੨੦॥

(ਪੰਨਾ ੧੧੦੧)

ਸਦਾ ਕਥਾ ਕਰਹੁ । ਕਿਹੜੀ ਕਥਾ ? ਗੁਰ ਦਰਸਾਈ ਹੋਈ ਗੁਰ-ਕਥਾ, ਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਜਪਣ ਵਾਲੀ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਕੀਰਤਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਅਖੰਡ ਨਿਰਬਾਣ ਕਥਾ ਸਦਾ ਕਰੀ ਜਾਓ । ਘੜੀ ਦੀ ਘੜੀ ਕਥਾ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਕਥੋਕੜਾਂ ਨੂੰ ਪੁਛੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸਦਾ ਹੀ ਗੁਰ-ਕਥਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਤਾਂ ਓਹਨਾਂ ਪਾਸ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਦਾ ਗੁਰੂ ਗੁਰੂ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕਥਾ ਦਾ ਓਹਨਾਂ ਪਾਸ ਨਮੂਦ ਭੀ ਨਹੀਂ । 'ਨਾਮੁ ਅਗਥਾ' ਅਤੇ ਸਦਾ ਕਰੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਗੁਰ ਕਥਾ' ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਪੱਲੇ ਹੀ ਨਹੀਂ । ਓਹਨਾਂ ਦੀ ਏਸ ਸੱਚੀ ਕਥਾ ਉਤੇ ਸਰਧਾ ਭਾਵਨੀ ਹੀ ਨਹੀਂ । ਬਸ, ਮਨ-ਘੜਤ ਕਥਾ ਪਾ ਕੇ ਬੂਝ ਬੁਝੱਕੜਾਂ ਨੂੰ ਪਰਚਾਅ ਛਡਦੇ ਹਨ, ਘੜੀ ਦੀ ਘੜੀ, ਬਸ ਫੇਰ ਓਹੋ ਜਿਹੇ ਕੋਰੇ ਦੇ ਕੋਰੇ । ਨਿਰੇ ਕੋਰਮ ਕਰੋ । ਇਹ ਗਲੋਕੜੀ ਕਥਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੁ-ਰਸ ਐਸਾ ਕੁਚੱਸਕੀਆ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਚਸਕਾ ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੈ ਗਿਆ, ਫੇਰ ਉਹ ਏਸ ਚਸਕੇ ਤੋਂ ਹਟਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ । ਰੀਸੋ ਰੀਸੀ ਐਧਰੋਂ ਓਧਰੋਂ ਇਕੱਠੀ ਹੋਈ ਮੁਲੱਖ ਅੱਜ ਕਲ ਦੀਵਾਨਾਂ ਵਿਚ ਪਰਚਦੀ ਹੀ ਏਵੇਂ ਹੈ । ਐਵੇਂ ਕਾਬੂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ । ਏਸ ਚਰਚੇ ਪਰਚੇ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਪਰਚਾਰ ਕਥਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਏਸ ਪਰਚਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਪਰਚਾਰ ਗਿਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਕਵੀਆਂ ਤੇ ਢੱਡ ਸਾਰੰਗੀ ਵਾਲਿਆਂ ਤੋਂ ਹੇਕਾਂ ਸੁਣਨੀਆਂ ਅਤੇ ਕਚੀਆਂ, ਕਚ-ਪਿਚੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਢੁੱਚਰਾਂ ਸੁਣਨੀਆਂ, ਕਿਸੇ ਗਿਣੇ ਮਿਣੇ ਗਿਆਨੀ ਦੀਆਂ ਕਥੋਗੜੀ ਢੁਚਰਾਂ ਸੁਣਨੀਆਂ, ਬਸ ਇਹੀ ਪਰਚਾਰ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ । ਅਖੰਡ ਕੀਰਤਨ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਨਿਰਬਾਣ ਪਾਠ ਕਥਾ ਉੱਕੀ ਹੀ