ਭਾਵ :-ਜਿਸ ਸਤਸੰਗਤਿ ਵਿਖੇ ਨਿਰੋਲ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਅਖੰਡਾਕਾਰ ਹੋਵੇ ਯਾ ਜਿਥੇ ਨਾਮ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ-ਭਿੰਨੀ ਨਿਰੋਲ ਬਾਣੀ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਉਚਾਰਨਾ ਕਥਨ ਕੀਰਤਨ ਹੋਵੇ, ਉਹ ਸਚੀ ਸਤਸੰਗੀਤ ਹੈ ।

ਆਵਹੁ ਸੰਤ ਮੈ ਗਲਿ ਮੇਲਾਈਐ ॥ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਕੀ ਮੈ ਕਥਾ ਸੁਣਾਈਐ॥

ਹਰਿ ਕੇ ਸੰਤ ਮਿਲਹੁ ਮਨੁ ਦੇਵਾ ਜੋ ਗੁਰਬਾਣੀ ਮੁਖਿ ਚਉਦਾ ਜੀਉ ॥੨॥੫॥

ਮਾਙ ਮਹਲਾ ੪, ਪੰਨਾ ੯੫

ਇਸ ਗੁਰਵਾਕ ਦੀ ਦੁਪੰਗਤੀ ਵਿਖੇ 'ਕਥਾ' ਪ੍ਰੀਤਮ ਕੀ ਕਥਾ ਤੋਂ, ਭਾਵ ਗੁਰਬਾਣੀ, ਮੁਖੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਬਾਣੀ, ‘ਵਾਹਿਗੁਰੂ' ਨਾਮ ਰੂਪੀ ਬਾਣੀ ਤੋਂ ਹੈ । ਪ੍ਰੀਤਮ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਕਥਾ 'ਵਾਹਿਗੁਰੂ' ਨਾਮ ਗੁਰਬਾਣੀ ਤੋਂ ਛੁਟ ਹੋਰ ਕੋਈ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ । ਮੁਖ ਤੋਂ ਹਰ ਦਮ, ਹਰ ਨਫ਼ਸ, ਸੁਆਸਿ ਸੁਆਸਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਚੁਆਉਣ ਰਸਾਉਣਹਾਰੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਸੰਤ ਸਿਖ, ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੰਤ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਖਿਨ ਖਿਨ ਨਾਮ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸੁਆਸ ਗਿਰਾਸ ਅਭਿਆਸੀ ਖੰਡਾ ਖੜਕਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ । ਨਾਮ ਅਭਿਆਸੀ ਖੜਗ ਖੰਡਾ ਖੜਕਾਸੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਨ ਜਦ ਪਰਸਪਰ ਗਲਿ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਖੂਬ ਹੀ ਦੁਤਰਫ਼ੀ ਖੰਡਾ ਖੜਕਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਖੰਡੇ ਖੜਕਾਏ ਦਾ ਅਗਾਧ ਹੀ ਸੁਆਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਅਭਿਆਸੀਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ (ਅੰਤਰਿ ਆਤਮਿਓ) ਹਰਿ ਰਸੁ ਟੁਲਿ ਟੁਲਿ (ਡੁਲਿ ਡੁਲ੍ਹਿ) ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਮਾਨੋ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਚੋਂਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਚਲਤ ਕਥੋਗੜੀ ਕਥਾ ਤੋਂ ਹਰਗਿਜ਼ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਉਪਰਲੇ ਗੁਰਵਾਕ ਮਈ ਕਥਾ, ਪ੍ਰੀਤਮ ਕਥਾ ਦਾ ।

ਹਰਿ ਸਤਸੰਗਤਿ ਸਤਪੁਰਖੁ ਮਿਲਾਈਐ॥

ਮਿਲਿ ਸਤਸੰਗਤਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ॥

ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਕਥਾ ਸੁਣੀ ਮੁਖਿ ਬੋਲੀ

ਗੁਰਮਤਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਪਰੀਚੈ ਜੀਉ ॥੪॥੬॥

ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੪, ਪੰਨਾ ੯੬

ਇਸ ਗੁਰਵਾਕ ਦੇ ਭਾਵ ਤੋਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ (ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ) ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਵਿਚਿ ਪਰਚਣਾ ਅਤੇ ਪਰਚੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹਰਿ ਕਥਾ ਦਾ ਸੁਣਨਾ ਅਤੇ ਮੁਖੋਂ ਬੋਲਣਾ ਹੈ । ਸੋ ਸਤਸੰਗਤਿ ਵਿਖੇ ਮਿਲ ਕੇ (ਜੁੜ ਕੇ) ਹੀ ਪਰਮ ਪ੍ਰਮਾਣੀਕ ਹੈ । ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੀ ਸਤਸੰਗਤਿ ਵਿਖੇ ਮਿਲ ਕੇ ਮੁਖੋਂ ਬੋਲੀ ਸੁਣੀ ਹਰਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਰੂਪੀ ਕਥਾ ਹੀ ਹਰ ਦਮ ਸੁਣਦੇ ਬੋਲਦੇ ਰਹਿਣ ਕਰਿ