ਸਤਿ ਪੁਰਖੁ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰਤੱਖ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਇਹ ਹਰਿ ਕਥਾ ਮੁਖੋਂ ਹਰ ਦਮ ਬੋਲਦੇ ਸੁਣਦੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਪਾਰਸ-ਪ੍ਰਭਾਵੀ-ਪ੍ਰਤਾਪ ਹੈ ।

ਗੁਣ ਗਾਵਤ ਮਨੁ ਹਰਿਆ ਹੋਵੈ ॥ ਕਥਾ ਸੁਣਤ ਮਲੁ ਸਗਲੀ ਖੋਵੈ ॥

ਭੇਟਤ ਸੰਗਿ ਸਾਧ ਸੰਤਨ ਕੈ ਸਦਾ ਜਪਉ ਦਇਆਲਾ ਜੀਉ ॥੨॥੨੩॥

ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫, ਪੰਨਾ ੧੦੪ ਇਹ ਗੁਰਵਾਕ ਇਹ ਪੱਕਾ ਪਤਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਰੂਪੀ ਗੁਣ ਗਾਵਣਾ, ਸੁਣਨਾ (ਕੀਰਤਨ ਕਰਨਾ ਸੁਣਨਾ) ਸਦਾ ਦਇਆਲ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਜਪਣਾ ਹੀ ਕਥਾ ਵਿਚਿ ਮਹਿਵ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਗੁਰਮਤਿ ਭਾਵਨੀ ਕਥਾ ਵਿਚਿ ਮਹਿਵ ਹੋਇਆ ਮਨ ਹਰਿਆ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਮਨ ਦੀ ਮੈਲ ਸਾਰੀ ਖੋਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਕੈਸੀ ਅਦਭੁਤ ਵਿਆਖਿਆ ਹੈ ਕਥਾ ਦੀ। ਗੁਰਮਤਿ ਤੱਤ ਕਥਾ ਇਹੀ ਹੈ। ਹੋਰ ਸਭ ਬਾਤ ਬਤੰਗੜੀ ਕਥਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਸੁਣਿਆ ਕਰਿਆਂ ਕੱਖ ਭੀ ਸੁਬੇਹਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।

ਤੂੰ ਅਕਥ ਕਿਉਂ ਕਥਿਆ ਜਾਹਿ ॥

ਗੁਰ ਸਬਦੁ ਮਾਰਣੁ ਮਨ ਮਾਹਿ ਸਮਾਹਿ ॥

ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਅਨੇਕ ਕੀਮਤਿ ਨਹ ਪਾਹਿ ॥੧॥

ਜਿਸ ਕੀ ਬਾਣੀ ਤਿਸੁ ਮਾਹਿ ਸਮਾਣੀ ॥

ਤੇਰੀ ਅਕਥ ਕਥਾ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਵਖਾਣੀ ॥੧॥ਰਹਾਉ॥੨੮॥

ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਮ: ੩, ਪੰਨਾ ੧੬੦

ਇਸ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਦੀ ਅਸਥਾਈ ਰਹਾਉ ਵਾਲੀ ਤੁਕ ਨਿਰਣਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਨੇ ਹੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਵਖਾਣੀ ਹੈ। ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਜੇ ਵਖਾਣੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਦੁਆਰਾ ਹੀ ਵਖਾਣੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ । ਇਸ ਅਵਸਥਾ-ਮਈ ਭਾਵ ਵਿਚਿ ਵਰਨਿਆ ਅੰਕੁਰ ਸਿੱਟਾ ਪਹਿਲੀ ਦੁਪੰਗਤੀ ਅੰਦਰਿ ਖੂਬ ਸਸ਼ੋਭਤ ਹੈ। ਹੇ ਅਕੱਥ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ! ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਬਿਧਿ ਭੀ ਕਥਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ । ਕੇਵਲ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਅਕੱਥ ਅਗਾਧ ਕਮਾਈ ਹੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੇ ਕਥਨ ਕਥਾਵਨ ਦਾ ਨੁਸਖ਼ਾ ਹੈ। ਇਸ ਗੁਰ-ਸ਼ਬਦ ਰੂਪੀ ਕੁਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਐਸਾ ਕਮਾਇਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਮਨ ਪੀਪੂ ਬਣਾਇਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੀ ਸੋਝੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ । ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਅਨੇਕ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਕੀਮਤਿ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਾਈ ਜਾਂਦੀ । ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਕਿਵੇਂ ਕਥੀ ਜਾਵੇ ? ਐਵੇਂ ਕੱਥ ਕੱਥ ਕੇ, ਕਥੋਲੀਆਂ ਪਾ ਪਾ ਕੇ ਘਾਲ ਅਞਾਈਂ ਹੀ ਗੰਵਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਭੀ ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ