ਇਸ ਗੁਰਵਾਕ ਦੁਆਰਾ ਇਹ ਭੇਦ, ਗੁਰਮਤਿ ਰਮਜ਼ੀ ਭੇਦ ਸਪੱਸ਼ਟ ਖੁਲ੍ਹਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਹਰਿ ਕਥਾ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੀ ਤੇ ਦੂਜੀ ਤੁਕ ਅੰਦਰਿ ਇਸ ਕਥਾ ਦੇ ਭਜਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਆਉਂਦਾ ਹੈ । ਸਾਧੂ ਜਨਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਇਸ ਹਰਿ ਕਥਾ ਨੂੰ ਭਜਣਾ ਹੈ। ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਸੰਗਿ ਮਿਲ ਕੇ ਹਰਿ ਕਥਾ ਦਾ ਭਜਣਾ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਕਰਨਾ ਹੈ । ਗੁਰਮੁਖਿ ਪ੍ਰੇਮੀ ਜਨਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚਿ ਮਿਲ ਕੇ ਕੀਰਤਨ ਭਜਨ ਕਰਨਾ ਹੀ ਨਿਰਗੁਣ ਕਥਾ ਦਾ ਸੁਣਨਾ ਅਰਥਾਵਣਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਕੀਰਤਨ ਭਜਨ ਰੂਪੀ ਅਕਥ ਕਥਾ ਨਿਰਗੁਣ ਕਥਾ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ, ਭਵਜਲੋਂ ਤਰ ਕੇ ਪਾਰ ਪਵੀਦਾ ਹੈ । ਹੋਰ ਕੋਈ ਵਸੀਲਾ ਨਹੀਂ ਭਵਜਲ ਤਰਨ ਦਾ। ਤਾਂ ਹੀ ਤੇ ਗੁਰੂ ਘਰ ਦੀ ਸਤਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਮਿਲੇ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਮਿਲ ਕੇ ਰਾਮ ਗੁਣ ਗਾਵਣ ਦੀ ਯਾਚਨਾ ਮਈ ਗੁਰੂ-ਸਮਝਤੀ ਹੈ । ਰਸਨਾ ਤੋਂ ਰਾਮ ਗੁਣ ਗਾਵਣਾ ਅਤੇ ਗਾ ਗਾ ਕੇ ਹਰਿ ਰਸੁ ਅਘਾਵਣਾ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵਣਾ ਹਰਿ ਕਥਾ ਵਿਖੇ ਸਮਾਵਣਾ ਹੈ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਨੂੰ ਬਾਰੰਬਾਰ ਧਿਆਵਣਹਾਰੇ ਖਿਨ ਖਿਨ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨੂੰ ਕਥਨਹਾਰੇ ਹਨ । ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਾਸਾਂ ਦੇ ਦਾਸ ਹੋਣ ਦੀ ਯਾਚਨਾ ਐਨ ਗੁਰਾਂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਦਰ ਹੈ। ਸਭ ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਉਤਮ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਕੰਮ ਅਜਿਹੇ ਰਸੀਏ ਜਨਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚਿ ਤੱਤਪਰ ਹੋਣਾ ਹੈ । ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਦਾ ਸਾਫ਼ ਫ਼ੁਰਮਾਨ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਮਨ ਚਿਤ ਕਰਕੇ ਸੋਈ ਜਨ ਭਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਜਨ ਹਰਿ ਕੀ ਹਰਿ ਕਥਾ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਜੈਸਾ ਕਿ ਉਪਰਿ ਵਰਨਣ ਹੋਈ ਹੈ ਹਰਿ ਕਥਾ। ਇਸ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਛਲੇ ਤੁਕ ਇਸ ਭਾਵ ਨੂੰ ਹੋਰ ਭੀ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਨਾਮ ਜਪ ਜਪ ਕੇ ਨਾਮ ਵਿਚਿ ਸਮਾਅ ਜਾਣਾ ਹੀ ਹਰਿ ਕਥਾ ਵਿਚਿ ਰੰਗੀਜਣਾ ਅਤੇ ਲੀਨ ਹੋਣਾ ਹੈ । ਐਸੇ ਹਰਿ-ਰੰਗ-ਰੰਗੀਜੇ, ਹਰਿ-ਕਥਾ-ਮਉਲੀਜੇ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨਾਂ ਸੰਗਿ ਸਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਣੀ ਹੀ ਰਹੇ, ਤਾਂ ਹੀ ਜਗਿਆ ਸੁ ਜਨ ਦਾ ਉਧਾਰ ਹੈ ।

ਭਗਤਾ ਨਾਮੁ ਆਧਾਰੁ ਹੈ ਮੇਰੇ ਗੋਬਿੰਦਾ

ਹਰਿ ਕਥਾ ਮੰਗਹਿ ਹਰਿ ਚੰਗੀ ਜੀਉ ॥੨॥੬੮॥

ਗਉੜੀ ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੪, ਪੰਨਾ ੧੭੪

ਜਿਸ ਵਸਤੂ ਦਾ ਅਧਾਰੁ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਮੁੜਿ ਮੁੜਿ ਉਹੀ ਵਸਤੂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਲਗਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁੜਿ ਮੁੜਿ ਉਸੇ ਵਸਤੂ ਦੀ ਉਹ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੇ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦਾ ਹੀ ਅਧਾਰ ਹੈ । ਓਹ ਮੁੜਿ ਮੁੜਿ ਏਸ ਹਰਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਰੂਪੀ ਕਥਾ ਦੀ ਯਾਚਨਾ ਹੀ ਚਿਤਵਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ, ਭਾਵ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਇਹੋ ਕਥਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ, ਭਾਵ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਰੂਪੀ ਕਥਾ ਹੀ ਚੰਗੀ ਪਿਆਰੀ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਹੋਰ ਐਰੀ ਗੈਰੀ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਤੋਂ ਇਕੈਰੀ ਨਾਮ ਸੁੰਞੇਰੀ ਕਥਾ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭਾਵੰਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ । ਨਾਮ-ਅਧਾਰੀ ਗੋਬਿੰਦ