ਅਪਿਤੇ ਪੀਅਉ ਅਕਥੁ ਕਥਿ ਰਹੀਐ ॥

ਨਿਜ ਘਰਿ ਬੈਸਿ ਸਹਜ ਘਰੁ ਲਹੀਐ॥

ਹਰਿ ਰਸਿ ਮਾਤੇ ਇਹੁ ਸੁਖੁ ਕਹੀਐ ॥੨॥੧੫॥

ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੧, ਪੰਨਾ ੨੨੭

ਇਹ ਗੁਰ ਵਾਕ ਇਹ ਗੱਲ ਨਿਰੂਪਨ ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਕਿ ਅਕਥ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਕਥੀ ਜਾਣਾ ਨਾਮ ਜਪੀ ਜਾਣਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਗਟਾਕ ਛਾਂਦੇ ਭੁੰਚੀ ਜਾਣਾ ਹੈ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ, ਸਹਜ ਘਰ ਤੇ ਸਹਜ ਜੋਗ-

ਇਸ ਬਿਧਿ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਰੂਪੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਨੂੰ ਕਥਦੇ ਕਥਦੇ, ਨਾਮ ਦਾ ਅਖੰਡ ਅਭਿਅ ਸ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਐਜੀ ਪਾਰਸ ਕਲਾ ਬਣਿ ਆਵੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅਭਿਆਸੀ ਜਨ ਦੇ ਸੁਆਸ ਸੁਤੇ ਹੀ ਨਾਭਾ ਅੰਦਰਿ ਟਿਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਟਿਕਾਉ ਨਿਜ ਘਰਿ ਬੰਜਣਾ ਹੈ । ਇਉਂ ਨਿਜ ਘਰਿ ਬੈਠ ਕੇ, ਪਵਨ ਰੂਪ ਸੁਰਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਰਸਿ ਲੀਨ ਹੋ ਕੇ, ਸੁਖਾਲੀ ਬਿਧੇ ਹੀ ਉਤਾਹਾਂ ਚਾੜ੍ਹ ਕੇ ਸਹਜ ਘਰ ਵਿਖੇ ਜਾ ਸਮਾਈਦਾ ਹੈ । ਇਉਂ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਦਾ ਸੁਤੇ ਹੀ ਸਹਜ ਜੋਗ ਬਣਿ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਗੁਰਮਤਿ ਸਹਜ ਕਥਾ ਦਾ ਇਹ ਪਾਰਸ-ਪ੍ਰਭਾਵੀ-ਪ੍ਰਤਾਪ ਹੈ, ਜੋ ਕੇਵਲ ਪਾਰਸ ਕਲਾਵੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਕਰਿ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਥੋਥੀ ਕਥਾ ਨਿਰੀ ਦਿਮਾਗ (intellectual) ਵਿਥਿਆ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਬਸ ਦਿਮਾਗੀ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿ ਖੜੋਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਫੋਕਟ ਕਥਾ ਤੋਂ ਨਾ ਹੀ ਸ੍ਰੋਤਿਆਂ ਦੀ ਸੁਰਤੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਹੈ ਨਾ ਹੀ ਬਕਤ ਕਥੋਗੜ ਗਿਆਨੀ ਦੀ ਬਿਰਤੀ ਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਅਜਜ਼ਾਣੀ ਕਲਾ ਤਾਂ ਗੁਰਮਤਿ ਭਿੰਨੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਵਿਚਿ ਹੀ ਹੈ, ਜੈਸਾ ਕਿ ਉਪਰਿ ਵਰਨਣ ਹੋਇਆ ਹੈ :-

ਹਰਿ ਕਥਾ ਸੁਣਹਿ ਸੇ ਧਨਵੰਤ ਦਿਸਹਿ ਜੁਗ ਮਾਹੀ ॥

ਤਿਨ ਕਉ ਸਭਿ ਨਿਵਹਿ ਅਨਦਿਨੁ ਪੂਜ ਕਰਾਹੀ ॥

ਸਹਜੇ ਗੁਣ ਰਵਹਿ ਸਾਚੇ ਮਨ ਮਾਹੀ ॥੭॥੪॥

ਗਉੜੀ ਮਹਲ ੩, ਪੰਨਾ ੨੩੧

ਉਪਰਲੇ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਤੱਤ ਭਾਵ ਵਾਲੀ ਕਥਾ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਹੀ ਸੱਚੇ ਧਨੀ (ਦੋਲਤਵੰਦ) ਹਨ ਇਸ ਜੁਗ ਵਿਖੇ । ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਨਦਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿਚਿ ਅਜਿਹੇ ਧਨਵੰਤ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਧਨ ਦੌਲਤ ਵਾਲੇ ਮਾਲਾ ਮਾਲ ਹੋਏ ਬਿਖਈ ਜਨ ਸਭ ਕੰਗਾਲ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਬਿਖਿਆ ਧਨ ਹੀ ਸੰਚਿਆ