ਹਰਿ ਕੇ ਨਾਮ ਕੀ ਕਥਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਹੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਣ ਰਸਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਮਹੱਤਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਬੇਅੰਤ ਸੰਸਾਰਕ ਰਾਜਾਂ ਭੋਗਾਂ ਤੇ ਵਡਿਆਈਆਂ ਮਿਲਣ ਪਰ ਭੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ । ਭਾਵ ਰਾਜ, ਭੋਗ, ਸੰਸਾਰਕ ਵਡਿਆਈਆਂ ਸਭ ਹੇਚ (ਤੁੱਛ) ਹਨ । ਚੁੰਚ ਕਥਾ ਇਸ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰਾ ਸਕਦੀ । ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਮ ਦੀ ਅਭਿਆਸ ਮਈ ਸਿਫ਼ਤਿ ਸਾਲਾਹ ਰੂਪੀ ਕਥਾ ਹੀ ਇਸ ਪਦ ਪੁਚਾਉਣ ਨੂੰ ਸਮਰੱਥ ਹੈ । ਜਿਸਦੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਨਿਰੰਕਾਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਵਸ ਗਿਆ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਤੁੱਲ ਨ ਕੋਈ ਕਥਾ ਹੈ ਨ ਵਿਚਾਰ ਹੈ । ਸੱਚਾ ਵੀਚਾਰ ਹੀ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਹੈ ਤੇ ਸੱਚੀ ਕਥਾ ਸਿਫਤਿ ਸਾਲਾਹ ਹੈ।

ਇਸ ਤੇ ਉਪਰਿ ਨਹੀ ਬੀਚਾਰੁ ॥ ਜਾ ਕੈ ਮਨਿ ਬਸਿਆ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ॥੪॥੨੨॥

ਸੁਖਮਨੀ, ਪੰਨਾ ੨੯੨

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਹੀ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ। ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਅਗਾਧ ਕਲਾ ਹੀ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੇ ਭੇਦ ਨੂੰ ਬੁਝਾਵਣਹਾਰੀ ਹੈ । ਯਥਾ ਗੁਰਵਾਕ:-

ਅਕਥ ਕਥਾ ਨਹ ਬੂਝੀਐ ਸਿਮਰਹੁ ਹਰਿ ਕੋ ਚਰਨ ॥

ਪਤਿਤ ਉਧਾਰਨ ਅਨਾਥ ਨਾਥ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਸਰਨ ॥੧੬॥

ਥਿਤੀ ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੫, ਪੰਨਾ ੩੦੦

ਇਹ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸਿਮਰਨ ਰੂਪੀ ਪੁਚਾਵਣਹਾਰੀ ਹੈ । "ਸਿਮਰਹੁ ਹਰਿ ਕੇ ਅਕੱਥ ਕਥਾ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨਾਗਤ ਚਰਨ" ਦਾ ਭਾਵ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸਿਮਰਨਾ ਹੀ ਹੈ । ਅਧਿਕ ਨਿਰਣੈ ਲਈ ਦੇਖੋ ''ਚਰਨ ਕਮਲ ਕੀ ਮਉਜ" ਨਾਮੇ ਪੁਸਤਕ ।

ਤੇਰੀ ਨਿਰਗੁਨ ਕਥਾ ਕਾਇ ਸਿਉ ਕਹੀਐ ਐਸਾ ਕੋਇ ਬਿਬੇਕੀ॥

ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਜਿਨਿ ਦੀਆ ਪਲੀਤਾ ਤਿਨਿ ਤੈਸੀ ਝਲ ਦੇਖੀ ॥੩॥੩॥੪੭॥

ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ, ਪੰਨਾ ੩੩੩

ਇਸ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਵਿਚ ਭਾਵ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਚ ਆਈ ਕਥਾ ਨਿਤਗੁਣ ਕਥਾ ਹੈ। ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਪ੍ਰੇਮ ਪਲੀਤਾ ਲਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੇ ਤੱਤ ਸਰੂਪ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ । ਸੋ ਇਸ ਤੱਤ ਗੁਰਮਤਿ ਮਈ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਨੂੰ ਬੁਝਣਹਾਰਾ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਹੀ ਬਿਬੇਕੀ ਜਨ ਹੈ। ਏਥੇ ਜਣੇਕਣੇ ਚੁੰਚ ਗਿਆਨੀ ਉਠ ਕੇ ਕਥਾ ਕਰਨ ਲਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਗੁਰਬਾਣੀ ਰੂਪੀ ਨਿਰਗੁਣ ਕਥਾ ਦੀ ਸਾਰੀ ਮਹੱਤਤਾ ਹੀ ਏਹਨਾਂ ਕਥੋਗੜ ਚੁੰਚ ਗਿਆਨੀਆਂ ਨੇ ਗਵਾ ਛਡੀ ਹੈ । ਏਹ ਤਾਂ ਗੂੜ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਕਰਨਹਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗੁਹਜ ਕਥਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਆਮ ਸ਼ੁਸ਼ਕ ਗਿਆਨੀਆਂ ਨੂੰ ਉੱਕਾ ਹੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ । ਸ਼ੁਸ਼ਕ ਗਿਆ ਨੀਆਂ ਦੇ ਖੁਸ਼ਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਿਚ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਇਹ ਕਥਾ ਨਹੀਂ। ਨਿਰਗੁਣੀ