ਇਸ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਦੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਦੋ ਪੰਗਤੀਆਂ ਤੋਂ ਇਹ ਗੱਲ ਬਿਲਕੁਲ ਹੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਸਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਹੈ। ਊਠਤ ਬੈਠਤ ਸੋਵਤ, ਅਰਥਾਤ, ਉਠਦਿਆਂ, ਬਹਿੰਦਿਆਂ, ਲੰਮੇ ਪਿਆਂ, ਰਸਤੇ ਚਲਦਿਆਂ ਭੀ ਸਿਮਰਨਾ ਅਰਾਧਣਾ ਹੈ, ਤੇ ਸ੍ਵਣੀ (ਕੰਨਾਂ ਕਰਕੇ) ਭੀ ਏਸੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰੂਪੀ ਹਰਿ ਜਸ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਸੁਣਨਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਸੁਣਨ ਨਾਲ ਮਨ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮਨ ਦੇ ਸਭ ਰੋਗ ਲਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ।
ਤਿਨਾ ਪਿਆਰਾ ਰਾਮੁ ਜੋ ਪ੍ਰਭ ਭਾਣਿਆ ॥
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਅਕਥੁ ਨਾਨਕਿ ਵਖਾਣਿਆ ॥੪॥੫॥੧੦੭॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫, ਪੰਨਾ ੩੯੭
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਤੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰ ਘਰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਪਏ ਗੁਰਮੁਖਾਂ ਨੇ ਹੀ ਇਸ ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਦੀ ਤਤ ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਵਾਸਤਵ ਵਿਚ ਪਛਾਣਿਆ ਹੈ । ਗੁਰੂ-ਘਰ ਦੀ ਗੁਰ-ਦੀਖਿਆ ਤੋਂ ਘੁੱਥੇ ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਗਿਆਨੀਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦੀ ਕੀ ਸਾਰ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ? ਉਹ ਤਾਂ ਮਨ-ਉਕਤ ਕਥਾਵਾਂ ਪਾਉਣ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਗੁਰਮਤਿ ਅੰਦਰ ਪ੍ਰਵਾਣ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀਆਂ । ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਦਾ ਵਖਾਨਣਾ ਏਥੇ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਨੂੰ ਬਾਰੰਬਾਰ ਲਗਾਤਾਰ ਕਰੀ ਜਾਣਾ ਹੀ ਹੈ । ਇਹੋ ਗੁਰਮਤਿ ਜਣਾਈ ਅਕੱਥ ਕਥਾ ਹੈ।
ਆਵਹੁ ਸੰਤ ਮਿਲਾਹ ਹਰਿ ਕਥਾ ਕਹਾਣੀਆ ॥
ਅਨਦਿਨੁ ਸਿਮਰਹ ਨਾਮੁ ਤਜਿ ਲਾਜ ਲੋਕਾਣੀਆ॥੧॥ਰਹਾਉ॥੧੧੩॥
ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੫, ਪੰਨਾ ੩੯੯
ਪਰਸਪਰ ਸਤਸੰਗਤਿ ਵਿਚਿ ਮਿਲ ਕੇ ਕਥਾ ਕਹਾਣੀਆਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਭਾਵ ਏਥੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਗਾਵਣਾ ਸੁਣਨਾ ਹੈ । ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਨਾਮ ਸਿਮਰੀ ਜਾਣ ਤੋਂ ਭਾਵ ਹੈ । ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਲਾਜ ਛਡ ਕੇ ਹੀ ਨਾਮ ਜਪਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।
ਨੀਕੀ ਜੀਅ ਕੀ ਹਰਿ ਕਥਾ ਊਤਮ॥
ਆਨ ਸਗਲ ਰਸ ਫੀਕੀ ਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥੧੩੩॥
ਆਸਾ ਸ: ੫, ਪੰਨਾ ੪੦੪
ਇਸ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਪੰਗਤੀ ਦੇ ਭਾਵ ਅਨੁਸਾਰ ਹਰਿ ਕਥਾ ਜੀਅ ਕੀ ਆਤਮ ਕਥਾ ਹੈ, ਸਭ ਤੋਂ ਉਤਮ ਹੈ । ਇਸ ਆਤਮ ਕਥਾ ਦੀ ਰਸਕ ਕਥਾ ਬਿਨਾਂ, ਹੋਰ ਸਭ ਮਨ-ਘੜਤ ਕਥਾਵਾਂ ਫਿਕੇ ਰਸ ਵਾਲੀਆਂ ਹਨ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਾਣੀ ਰੂਪੀ ਕਥਾ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਹੀ ਸੱਚੇ ਆਤਮ ਰਸ ਵਾਲੀ ਕਥਾ
